Mία νέα προσπάθεια ξεκινά στην διάδοση της μουσικής που αγαπάμε, απαλλαγμένη από την κερδοφορία και την εμπορευματοποίηση. Για την ενίσχυση και την ενδυνάμωση της μουσικής αντίστασης και την εξάπλωσης της υποκουλτούρας μας.
Περηφάνια
Είμαστε περήφανοι για αυτά που ζούμε δίχως να δίνουμε λόγο σε κανέναν, δίχως να απολογούμαστε σε κράτος ή παρακράτος, δίχως να συμπορευόμαστε με όσους βαφτίσαν μόδα την αντίσταση, δίχως να παζαρεύουμε τις αξίες μας. Προχωρούμε με τους συντρόφους της ζωής και τους συναγωνιστές της μάχης. Δε μας νοιάζει πόσοι θα είναι ούτε το πως τους θεωρεί η κοινωνία. Μας νοιάζει όμως να είναι αληθινοί, με αληθινά ελαττώματα και προταιρήματα. Η υποκρισία, η υποταγή, η απάθεια και η πολιτική και κοινωνική ορθότητα όμως μας εξοργίζει. Όπως μας εξοργίζει ολόκληρη η σύγχρονη κοινωνία. Δεν είμαστε στο περιθώριο της κοινωνίας τους, εκείνοι βρίσκονται στο περιθώριο του κόσμου που χτίζουμε εμείς. Και σε αυτόν τον κόσμο η περηφάνια μας είναι η Ζωή μας, είναι τα κατορθώματα που γεννά η θέληση μας...
Ex Nihilo Nihil
‘Όπως ο μεγαλύτερος εχθρός της οποιαδήποτε κινητικής κατάστασης είναι η αδράνεια έτσι και ο μεγαλύτερος εχθρός οποιασδήποτε αλλαγής είναι εκείνη η κατάσταση που διατηρεί τη στασιμότητα. Στασιμότητα στη σκέψη, στα «θέλω» του σήμερα, στους στόχους του αύριο, στα «πρέπει» του καθήκοντος και σε κάθε έκφανση απόδειξης ζωής στο χρόνο που κυλάει. Ως νεοέλληνες μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι παρόλο που κληρονομήσαμε τα αιώνια ελαττώματα της ράτσας μας όσον αφορά την διχόνοια έχουμε ξεριζώσει από μέσα μας πολλά άλλα όπως αυτά της εφευρετικότητας, της αναζήτησης, του προβληματισμού και της δημιουργίας. Δυστυχώς ο νεοέλληνας αρέσκεται να θεωρεί τον εαυτό του κάτι το διαφορετικό, κάτι το ιδιαίτερο εξαιτίας της κληρονομιάς που κάποιοι, κάποτε του άφησαν. Πάνω λοιπόν σε αυτές τις σαθρές νοοτροπίες βρίσκει πρόσκαιρο έδαφος κάθε είδους ανθελληνικό στοιχείο να κάνει την προπαγάνδα του. Και το δικαίωμα στο να εξαπλώνεται αυτή η προπαγάνδα το δίνουν όσοι αυτοαποκαλούνται προστάτες του Ελληνισμού ενώ ουδεμία σχέση δεν έχουν με την ουσία του. Η Ελληνικότητα το 2008 ίσως είναι αντικείμενο επαναπροσδιορισμού που σίγουρα δεν θα μπορεί να ταυτιστεί ούτε με δόγματα που πλουτίζουν στο όνομα του Θεού, ούτε από «κυνοβούλια», ούτε από τη σαπίλα της δημοκρατίας, ούτε από τους 300 θώκους του λίκνου κάθε προδοσίας και ξεφτίλας και φυσικά ούτε από κάθε αδρανή πνευματικά και σωματικά αστό που ψάχνει έναν τίτλο για να νιώσει ότι είναι κάτι. Παράλληλα με τον επαναπροσδιορισμό της Ελληνικότητας μας θα πρέπει σαφώς να επαναπροσδιοριστούν και όλες αυτές οι σχηματισμένες από δέκα, είκοσι γράμματα λέξεις που πολύ εύκολα αποκαλούμε και ταυτιζόμαστε κ όλας πολλές φορές μαζί τους. Κάθε λέξη που εκπροσωπεί μία ιδεολογία, μία κοσμοθεωρία, μία βιοθεωρία ή έστω μία επαναστατικότητα δεν είναι κάτι το οποίο θα μας δώσει νόημα από μόνο του. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει μέσω των πράξεων, μέσω της συνολικής «κινησης» μας από τις συνιστώσες του πνεύματος, της σκέψης, της δράσης και της προσπάθειας να καταλήξουμε σε αυτόν τον «κόσμο» που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Κάποιοι κάποτε έδωσαν αιώνιο νόημα σε δύο λέξεις όχι επειδή το Μολών Λαβέ έκρυβε μία γοητεία ή αντικατρόπτιζε κάτι από το παρελθόν αλλά επειδή εκείνοι γέννησαν το αιώνιο παράδειγμα με αυτό το οποίο έπραξαν. Ομοίως θα πρέπει το εκάστοτε παράδειγμα, παρουσιαζόμενο στον τόπο και τον χρόνο που καλείτε, να δίνει το νόημα και την ουσία, την ομορφιά ή την ασχήμια. Μπορεί να καθόμαστε επί δεκαετίες να ανεμίζουμε σημαίες κάποιου ένδοξου παρελθόντος, να μνημονεύουμε πολεμιστές, εργάτες ή ήρωες, να στολίζουμε τους τοίχους μας με τα σύμβολα τους ή να γράφουμε τραγούδια για αυτούς. Αν όμως δεν καταφέρουμε με την δράση μας να υπερνικήσουμε την αδράνεια του παρελθόντος και να κινηθούμε προς το σήμερα και προς το μέλλον τότε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε όχι τραγούδι μα ούτε στίχος στο ατελείωτο ποίημα της ράτσας μας.Όλα αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν από απλές παρατηρήσεις της καθημερινότητας που ξετυλίγεται γύρω μας. Μίας καθημερινότητας που προσπαθεί μανιωδώς να ξεριζώσει από τις υπάρξεις μας τα αισθήματα και το πάθος του διαφορετικού και επικίνδυνου για τα θεμέλια της Αγώνα μας. Ο φετιχισμός, η λανθάνουσα αντίληψη πολλών πραγμάτων, η ανάγκη δημιουργίας ενός «ήρωα» στον καθρέφτη, , η αναζήτηση επιβεβαίωσης στο κενό που δημιουργούν τα κόμπλεξ, η ανάγκη να το «παίξεις» κάτι στους γύρω σου, η ψεύτικη εικόνα που πλασάρουν πρώτα στους εαυτούς τους για να αυτοεπιβεβαιωθούν και έπειτα στους υπόλοιπους οδηγεί στον ευτελισμό των ιδανικών που ονομαστικά επιπλέουν στην επιφάνεια.
Δεν γίνεται να χτιστεί κανένα γερό οικοδόμημα σε αμμώδη θεμέλια ούτε να παραχθεί σωστή σπορά από μολυσμένο έδαφος. Όσο τραγικό είναι να προσπαθείς να κάνεις τρύπες στο νερό τόσο τραγικό είναι να βαφτίζεις τη λάμπα «ηλιακό» σύμβολο.
Από το μηδέν θα προκύψει μηδέν λέει ο τίτλος του κειμένου. Και πράγματι από τη μηδενική κίνηση δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει τίποτα. Δεν πρόκειται να αναγεννηθεί σε καμία συνείδηση και σε καμία καρδιά η Ελλάδα δίχως να γίνει ορατός ο σκοπός ύπαρξης της. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ φυλετική συνείδηση αν αυτή δεν αποκοπεί από τον οικονομικό, κοινωνικό και επιφανειακό ρατσισμό που υπηρετεί τα γρανάζια του καπιταλισμού και εάν δεν παρουσιασθεί με την πραγματική μεταφυσική, θρησκειολογική και ανθρωπιστική μορφή της. Δεν μπορεί να υπάρξει Πατρίδα όταν η Γή μεταφράζεται σε οικόπεδα, αγροτεμάχια και χρήμα. Όλα αυτά θα πρέπει τουλάχιστον στις ζωές εκείνον που αποφάσισαν να διαβούν τον διαφορετικό δρόμο να αποκτήσουν την γνήσια, πρωτόγονη μα και αιώνια ομορφιά και την αρχέγονη ουσία τους. Αυτός ο δρόμος, επαναπροσδιορισμού των αξιών πρώτα στις προσωπικές μας ζωές, ο Μεγάλος Ιερός Πόλεμος κατά τον Ι. Έβολα είναι και ο πιο δύσκολος. Αλλά είναι και αυτός που θα φέρει εν συνεχεία την «κίνηση» ξεφεύγοντας από τις πρόσκαιρες και δήθεν «αγωνιστικότητες» και «προσπάθειες» οι οποίες βουτούν και αναδύονται στην κολυμπήθρα του Μηδέν.
Για αυτό λοιπόν αυτό το οποίο ονομάζουμε Αγώνα η θα καταφέρουμε να αποκτήσει την μορφή που εμείς θα του δώσουμε η οποία θα είναι αντάξια αλλά όχι ταυτόσημη με εκείνη του παρελθόντος ή θα γίνουμε εκείνοι που στην ουσία θα τον έχουμε καταστρέψει. Γιατί η εκ των έσω εκφύλιση και «όπως τον καθένα βολέυει» αντίληψη πολλών πραγμάτων είναι και αυτή που δημιουργεί τα μεγαλύτερα ρήγματα και όχι οι επιθέσεις των «εχθρών».
Πολιτικοποίηση και Αντιδραστικότητα.
Υπάρχουν εκατομμύρια κομμάτια και συγκροτήματα τα οποία προβάλλουν μία αντιδραστικότητα ενάντια στην ορθότητα των καιρών. Ελάχιστα όμως μπορούν και να προβάλλουν κάτι πίσω από όλα αυτά. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η πολιτικοποίηση. Εκεί που η αντιδραστικότητα επεκτείνεται, περνάει τα όρια της απάθειας και σχηματίζει τα μέτωπα που θα την φέρουν αντιμέτωπη με όσα θεωρητικά πολεμά. Κορυφαία punk και oi! Συγκροτήματα αναζητούν ένα κοινό να τους χειροκροτήσει, λίγο αλκοόλ παραπάνω και ένα χαρτζιλίκι για να τη περάσουν. Άραγε αυτός είναι ο νέος κόσμος, το κορύφωμα της αντίδρασης τους και η πορεία της υποκουλτούρας τους; Αυτά κατόρθωσαν τόσα χρόνια αντίδρασης; Να στέκονται ψωροπερήφανοι σε μία τεράστια σκηνή με χιλιάδες προβολείς, απαλλαγμένοι από πολιτικά στίγματα τα οποία θα τους έβγαζαν από το προσκήνιο; Στα 20 τραγουδούσες για μάχες και αγώνες στους δρόμους καις τα 50 για μπύρες και καλή ζωή; Και ας μην κοιτάμε μακριά, στην ίδια μας τη χώρα, ποια ήταν τα αποτελέσματα της γενιάς του punk; Οι ενταγμένοι στον συνασπισμό σήμερα, οι αυτόνομοι – παρτάκηδες που κάποτε όπως λένε έκαναν την επανάσταση τους αλλά ο άνθρωπος εξελίσσεται ή είναι κάποιοι που γυρνάνε τσόντες. Ναρκωτικά, Ολλανδίες, Συνασπισμός, Τραπεζικές θέσεις, πρώτο τραπέζι καφετέρια, νταβατζιλίκι συναυλιών και καναπές. Αυτή είναι η τρομακτική για την κοινωνία εξέλιξη του punk. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν φυσικά τον κανόνα. Αυτή η πορεία συνεχίζεται ακόμα και σήμερα πολύ πιο δυναμική και πολύ πιο έντονη μιας και οι νέες τεχνολογίες φέρνουν ακόμα περισσότερους πιστούς στα «χαρακώματα». Θα ήταν γελοίο να γράψουμε για τη σημερινή κατάσταση όπου πολλά μπούτια έχουν μπερδευτεί για χάριν της μόστρας και της καλής ζωής. Η στάση η δική μας σε αυτή την πραγματικότητα είναι πως σκοπός είναι η αντιδραστικότητα μας να γίνει δρόμος προς έναν τρόπο ζωής, συνειδητά πολιτικοποιημένο, ο οποίος θα προσφέρει σε έναν ευρύτερο αγώνα. Δεν μας αρκεί μόνο ο κόσμος που οριοθετούμε σήμερα, θέλουμε να καταφέρουμε να κατακτήσουμε ακόμα περισσότερα και εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι να πορευτούμε στα μονοπάτια της προσωπικής μας μάχης. Αδιαφορούμε για το πόσο μεγάλες είναι οι μουσικές σκηνές και πόσο καθαρή η κιθάρα. Αν αυτά μάλιστα χάσουν το νόημα τους τότε ας συντριφθούν. Άλλωστε το ομορφότερο τραγούδι είναι αυτό που ψιθυρίζει η μοναξιά σου τις ώρες που υπερβαίνεις, κατορθώνεις και δημιουργείς. Σκοπός μας είναι με τα χρόνια να γίνουμε όλο και πιο δυνατοί στην εργασία μας, στην επιβίωση μας, στις καθημερινές προκλήσεις και στην παθιασμένη μάχη ενάντια στην βίαιη ισοπέδωση των αξιών μας. Σε όλα αυτά θα υπάρχει φυσικά και η διασκέδαση. Αλλά ποτέ δεν πρέπει η διασκέδαση να βαφτιστεί αγώνας. Απαραίτητη και αναγκαία αλλά πάντα με την αγνή μορφή της και όχι με κάποια άλλη. Πολιτικοποίηση λοιπόν είναι σε αυτόν τον μικρόκοσμο οι πράξεις. Οι πράξεις πέρα από τις μάρκες, τους τίτλους και τα σχέδια. Δεν είναι τα κόμματα και οι παρατάξεις ούτε και μια μίζερη, συντηρητική ενασχόληση όπως την παρουσιάζουν. Είναι ο τρόπος που θα συμπεριφερθείς, οι επιλογές που θα κάνεις, οι θυσίες, η ανιδιοτέλεια και ο δρόμος που χαράζεις. Αντιδραστικότητα είναι η αιώνια γκρίνια, η αιώνια τεμπελιά, η μόστρα ότι διαφέρεις από τη μάζα ενώ στην ουσία δεν αναζητάς τίποτα περισσότερη από αυτή και τα συνεχή κατηγορώ. Από τέτοια έχουμε ακούσει πάρα πολλά και έχουμε χορτάσει από ακόμα περισσότερα. Το θέμα είναι ποιος είναι πρόθυμος να πάρει την ανηφόρα. Αλλά εκεί το κόστος είναι μεγάλο και δεν τον σηκώνουν όλες οι καρδιές…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
