Αύριο.

Ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει. Προ πολλού έχει τελειώσει και ο δεύτερος παγκόσμιος. Δεν υπάρχει Κομμουνισμός παρά μόνο σε αντιλήψεις,συνειδήσεις, προσωπικότητες και στις ζωές μεμονωμένων ομάδων. Ομοίως και σε ομάδες ανθρώπων και σε προσωπικότητες μόνο υπάρχει σήμερα ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός με όποια μορφή μπορεί να υπάρξει όταν δεν είναι πλήρες ξεκαθαρισμένο ποια είναι ακριβώς η θέση του ανά τόπο και χρόνο. Ο Καπιταλισμός αντιθέτως έχει επικρατήσει παντού. Έχουμε φτάσει στο σημείο το Κεφαλαίο να κινεί όλους τους μοχλούς της καθημερινότητας. Καθημερινά ο Καπιταλισμός, ο Φιλελευθερισμός, η Παγκοσμιοποίηση, ο θρησκευτικός Σκοταδισμός και πολλά ακόμα αλλοιώνουν και διεισδύουν καθημερινά όλο και βαθύτερα την ψυχή και την συνείδηση του εαυτού μας, του φίλου μας, του συνεργάτη μας, της οικογένειας μας. Γιατί καλό είναι όσα αναφέρουμε και προβληματιζόμαστε για αυτά να τα αντικρίζουμε πρώτα σε εμάς και τον κύκλο ανθρώπων που μας περιτριγυρίζει και μετά οπουδήποτε αλλού.
Αν λοιπόν εμείς, σήμερα, ζώντας σε μία καπιταλιστική κοινωνία και συγκεκριμένα σε μία τυραννία της παρακμής σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο και σε σε μία χούντα μιζέριας και ανθελληνισμού σε τοπικό επίπεδο δεν αντισταθούμε ουσιαστικά τότε τίποτα και ποτέ δε θα αλλάξει. Τίποτα δε θα αλλάξει ουσιαστικά σε εμάς, τίποτα δε θα αλλάξει ουσιαστικά στην κοινωνία. Αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε το χθές μας και τις αδυναμίες μας και δεν καταφέρουμε να ενσαρκώσουμε στους μικρόκοσμους μας τις αξίες και τα ιδανικά μας τότε ποιος; Θα συνεχίσουμε να νοσταλγούμε; Θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε πως κάτι δεν έγινε κάποτε και πως η ευκαιρία δόθηκε αλλά χάθηκε ή ότι δεν γίνεται τίποτα από τους άλλους; Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε ψευδαισθήσεις βουτηγμένες στην αδράνεια; Θα συνεχίσουμε γενικά να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με το να φαντασιωνόμαστε επιφανειακά στίγματα ως κοσμοϊστορικές επαναστατικές κινήσεις ; Η απάντηση θα δοθεί από το καθέναν στον ίδιο του τον εαυτό.
Κάθε μέρα λοιπόν, κάθε δική μας μέρα, μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα ολόκληρο πεδίο μάχης. Κάθε μέρα μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε μία αναμέτρηση με τους εαυτούς μας και την κοινωνία ολόκληρη. Κάθε αδυναμία μας μπορεί να μετατραπεί σε πρόκληση. Το ίδιο και τα εμπόδια και οι δυσκολίες. Οφείλουμε να αλλάξουμε αυτό που ήμασταν χθες και οφείλουμε αυτή η αλλαγή να δίνει κάθε φορά λίγη δύναμη στην ροπή που γυρίζει τον τροχό αυτών των αξιών που η συνείδηση μας επιβάλλει στη ζωή μας.
Κίνηση, δράση, τριβή, προβληματισμός, αγωνία, αδιέξοδα, πληγές, προκλήσεις, μοναξιά, πόνος, φθορά. Αυτό είναι το αντίτιμο για κάθε μικρό σκαλί που θα ανεβούμε. Γιατί αυτό επιλέξαμε να πράξουμε. Επιλέξαμε να συγκρουστούμε με τον κόσμο των νικητών, όχι τόσο του πεδίου των μαχών, όσο του ιδεολογικού πολέμου των πολιτισμών. Με αυτόν τον νικητή επιλέξαμε να τα βάλουμε και αυτόν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε πρώτα μέσα μας και παράλληλα όπου αλλού τον συναντάμε. Δεν υπάρχει λοιπόν χώρος για παράπονα και κλάψες. Υπάρχουμε μόνο εμείς και οι επιλογές μας.
Το σώμα μας, η σκέψη μας, οι πράξεις μας, η εργασία μας, η μόρφωση μας, οι επιλογές σε κάθε ζήτημα μας είναι όλα κομμάτια της ύπαρξης μας. Είναι όλα όπλα που είτε θα τα στρέψουμε απέναντι τους είτε απέναντι μας. Είναι όλα τους μικροί κόσμοι που καθημερινά πλάθονται από εμάς. Εμείς διαλέγουμε τη διατροφή μας, την εκγύμναση μας, την σύντροφο μας, τη καλλιέργεια του πνεύματος μας, τους ορίζοντες και τα βάθη της σκέψης μας, την επένδυση των χρημάτων μας, τον τρόπο που θα τα βγάλουμε και τόσα ακόμα πράγματα. Αν όλοι αυτοί οι κόσμοι πλαθούν σιγά σιγά με τα χρόνια με τέτοια υλικά που να μην διαβρώνονται από την τυραννία της παρακμής τότε θα μπορούμε να “γίνουμε” κάτι και όχι απλά να φαινόμαστε ή να δηλώνουμε. Η ζωή και ο χρόνος κυλάνε. Είτε γραμμικά είτε κυκλικά το θέμα είναι ότι κυλάνε δίχως να κοιτάνε τον δικό μας ρυθμό, δίχως να συγχωρούν όσα δεν προλάβαμε. Ο καθένας μας λοιπόν επιλέγει αν αύριο θα συνεχίσει είτε να αδρανεί είτε να παραμένει ότι τον έφτιαξε η κοινωνία είτε να γκρινιάζει είτε να ασχολείται με όλους τους άλλους πλην του εαυτού του είτε να κάνει πλαστελίνη τις ιδεολογίες και να φτιάχνει κατά καιρούς ότι τον βολεύει. Αυτή η επιλογή είναι προσωπική και αφορά τον βίο του καθενός. Δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος συμμετέχει σε κάποιο χώρο και κάποιος άλλος κάπου αλλού. Έχει να κάνει με αυτό που είναι ο καθένας μας, σε οποιοδήποτε ιδεολογικό-πολιτικό χώρο, σε οποιοδήποτε επάγγελμα, σε οποιαδήποτε κοινωνία και σε οποιαδήποτε κατάσταση.

Αύριο, ο καθένας θα συνεχίσει τον δικό του δρόμο, τον δικό του Αγώνα, την δική του προσωπική ή συλλογική μάχη. Μεθαύριο ο καθένας μας ας μετρήσει τις μικρές δικές του νίκες και ήττες και ας κρίνει αυτές και μόνο αυτές για λίγες μόνο στιγμές μιας και μετά η μάχη ξαναρχίζει. Ίσως έτσι αλλάξουμε εμείς, αλλάξουν οι άλλοι, ζωντανέψουν ξανά οι Ιδέες μας....

Ελεύθεροι και Αιχμάλωτοι

Το Κράτος και η Δημοκρατία έχουν εδώ και πολύ καιρό μεριμνήσει για να μπορούμε όλοι να χαιρόμαστε την Ελευθερία μας. Παράλληλα η Κουλτούρα και ο Πολιτισμός της κοινωνίας του 2009 φροντίζει η Ελευθερία μας να επεκτείνεται και στο Ψυχικό και Πνευματικό πεδίο.
Εφοδιασμένοι λοιπόν με τις κονσέρβες που μας πρόσφεραν στα σχολεία, τις κάθε λογής οθόνες που τώρα πια έγιναν και επίπεδες, τα ακουστικά, την αξία της κομματικής απόχρωσης, το ιδανικό του βολέματος και πολλά άλλα είμαστε πλέον έτοιμοι για να ζήσουμε το “greek dream” και να απολαύσουμε την ελευθερία μας.
Όταν λοιπόν η παιδικότητα μας ξεχυθεί ανέμελη στους κόσμους που τα μικροτσίπ μας πλάθουν και καθηλωθούμε μπροστά στην οθόνη με τα δάχτυλα μηχανικά να βασανίζουν τα πλήκτρα, το βλέμμα ζωηρό να χαίρεται σε κάθε νίκη και το μυαλό αφοσιωμένο στον υπέρτατο σκοπό του τερματισμού, όταν η γειτονιά, οι δρόμοι, τα αγνά παραμύθια, η περιέργεια της ανακάλυψης, η δίψα για ζωή αντικατασταθεί από γκρίζα ντουβάρια, κούφιες λέξεις, ασχήμια, φόβο και αδιέξοδα τότε θα έχει γίνει το πρώτο βήμα. Το επόμενο βήμα θα γίνει όταν αρχίσουμε να ανοίγουμε τις κονσέρβες και να μαθαίνουμε τι πρέπει να γνωρίζει, πως πρέπει να ζει και τι σκοπό θα πρέπει να έχει ένας σύγχρονος άνθρωπος. Τους καλούς και τους κακούς της ιστορίας, τις θετικές επιστήμες, τον τρόπο να μιλάμε και να γράφουμε και τον κοινωνικό και πολιτικό καθωσπρεπισμό. Σε συνδυασμό με τις κονσέρβες θα πατήσουμε και το πλήκτρο για να μάθουμε και πολλά άλλα όπως τι είναι η αγάπη, τι είναι ο έρωτας, τι είναι το σεξ. Οι αμερικάνικες σειρές μάλιστα θα μας βοηθήσουν πολύ σε αυτές τις παιδικές και εφηβικές αναζητήσεις σε συνδυασμό φυσικά και με τις ελληνικές αριστουργηματικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές ενώ οι τελευταίες μας απορίες θα λυθούν φυσικά στο διαδίκτυο. Αφού λοιπόν μας τα μάθουν και αυτά και αρχίσει το σώμα μας και κυρίως η ψυχολογία μας να ακολουθούν αυτά που μας έμαθαν γιατί έτσι πρέπει να είμαστε συνεχίζεται η διάπλαση του χαρακτήρα μας. Οι καθημερινοί ήχοι των πόλεων αν και τους έχουμε συνηθίσει πάντα θα αποτελούν ρύπανση. Κινητήρες, φωνές, κρότοι κ.λ.π. Μπορούμε φυσικά να φοράμε 24 ώρες το 24 ωρο τα ακουστικά μας, τα hands free μας και φυσικά να απαλλαχθούμε από αυτούς. Μπορούμε επίσης να τρώμε φθηνό πλαστικό φαγητό γιατί εκεί τρώνε τα παιδιά της ηλικίας μας, να πιούμε τον Starbucks καφέ μας γιατί μεγαλώσαμε με σειρές που η δυναμική γυναίκα ή ο άντρας ο πολύ σκληρός έπινε τέτοιο, να απολαύσουμε την Coca Cola μας μιας και έχουμε πια εθιστεί, να φορέσουμε το ρούχο που αρμόζει στις πολιτικές, οικονομικές, γεωγραφικές ( Βόρεια, δυτικά, ανατολικά, νότια προάστια) τοποθετήσεις μας, να βγούμε στο μαγαζί που μας αρμόζει σύμφωνα με τα στάνταρ του και φυσικά να διαλέξουμε ένα επάγγελμα σύμφωνα με τον άτυπο ρατσισμό των εργασιακών αναζητήσεων που μας έχει επιβληθεί. Συν τις άλλοις σε μία κοινωνία που τις τελευταίες δεκαετίες όλοι βουτάνε, βολεύουν και βολεύονται, βισματώνουν και αράζουν δεν είναι λογικό να κάνεις τη μαλακία και να κοιτάξεις πραγματικά να δουλέψεις.
Η φαρέτρα μας όμως μπορεί να εφοδιασθεί με ακόμα περισσότερα βέλη τα οποία θα μας εκτοξεύσουν στην Ελευθερία. Λίγο ο κινηματογράφος, λίγο τα περιοδικά, λίγο οι εφημερίδες και αρχίζει το πεδίο να φαίνεται καθαρά καθώς διαλύεται η ομίχλη του συντηρητισμού. Ο νέος άνθρωπος αναδύεται μέσα από τα λίκνα του πολυπολιτισμού και είναι πραγματικά αυτό που θέλει. Ελεύθερος. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος έχει την ηθική του πολυπολιτισμού. Την ηθική δηλαδή που μπορεί να υπάρξει μέσα σε ένα μπουρδέλο. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος έχει τις γνώσεις που του παρέχει ο πολυπολιτισμός. Τις γνώσεις δηλαδή που θα τον κάνουν να τον δεχτεί και ποτέ να μην τον αμφισβητίσει. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στα 5 με 6 κόμματα που του πλασάρουν για να ψηφίσει ποιος θα του διαμορφώσει το μέλλον του. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος δε χρειάζεται πρότυπα. Του έμαθαν πως όσο άχρηστος, νοσηρός, προβληματικός, κομπλεξικός ή αντίστοιχα αδίστακτος ή σκληρός και να είναι αποτελεί ο ίδιος πρότυπο. Δεν έχει ανάγκη να γίνει λοιπόν κάτι. Έχει ανάγκη μόνο από τη μάσα, τη σάρκα, τη μόστρα και τις μάσκες που θα φορέσει. Θα σπουδάσει για να βγάλει λεφτά. Θα δουλέψει επίσης για να βγάλει λεφτά για να πάρει όσα θα τον κάνουν κάτι στα μάτια των υπολοίπων. Θα ονειρευτεί να γίνει αυτό που κάποτε είδε στην οθόνη ότι είναι σημαντικό. Δεν τον νοιάζει πως, αρκεί να γίνει κάτι. Αλλά και να μη γίνει πάλι θα βρεί μία ομάδα που θα θεοποιεί τη μιζέρια της και ψυχολογικά θα νιώσει πάλι ισορροπημένος.
Η αισθητική επίσης ενός πραγματικά ελεύθερου ανθρώπου διαμορφώνεται από το περιβάλλον που αναπτύσσεται. Τι πιο ωραίο από τις μεγαλουπόλεις μας, με τα χαμογελαστά πρόσωπα, την αλληλεγγύη, την ειλικρίνεια, τις γειτονιές μας, την ειρηνική συνύπαρξη τόσων υπέροχων ανθρώπων σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον. Ας αναλογιστούμε λίγο και την τέχνη που απορρέει από όλη αυτή την αισθητική. Αν τα αναλογιστούμε λίγο δε θα προβληματιστούμε για τον μηδενισμό τόσων και τόσων ανθρώπων και κυρίως νέων. Γιατί αυτοί , οι νιχιλιστές του κόσμου που τους πλάσαραν θα γεννήσουν ακόμα πιο Ελεύθερες κοινότητες. Είναι μάλιστα και οι πρώτοι υπερασπιστές της Ελευθερίας που ήδη υπάρχει. Είναι πεπεισμένοι πως καθώς κάνουν γύρους πάνω στο κουλουράκι που τους πέταξε το Κράτος αυτοί φιλοσοφούν πως διακτινίζονται στο μηδέν για να φέρουν τον άσσο. Λίγο τα λεφτά, πολύ η βλακεία μάλλον θα τα καταφέρουν.
Τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως εμείς δεν νιώθουμε Ελεύθεροι ούτε φαντάζει Ελευθερία στα μάτια μας αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Αιχμάλωτοι είμαστε σε ένα κλουβί που με τα χέρια μας πιάνουμε όσα μπορούμε ανάμεσα από τα κάγκελα. Δεν θελήσαμε να Ελευθερωθούμε ακόμα και αν είχαμε και έχουμε τις ίδιες προσφορές. Δε θέλουμε να γίνουμε ούτε να δεχτούμε τίποτα επειδή ανήκει στα “πρέπει” της σημερινής κοινωνίας. Δε θέλουμε να γίνουμε τίποτα μόνο και μόνο για τα μάτια του κόσμου. Δε θέλουμε να κάνουμε τίποτα για να γινόμαστε αρεστοί ή μισητοί. Προτιμούμε σε αυτό το ασφυκτικά μικρό κελί που είμαστε να γίνουμε και να κάνουμε όσα στα δικά μας και μόνο στα δικά μας μάτια θα φαντάζουν αληθινά και τα οποία ίσως μπορέσουν να μας δώσουν τη δύναμη να σπάσουμε όσα μας φυλακίζουν και να πετάξουμε σε όλα αυτά που ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε. Και δεν είναι ούτε πολλά ούτε μακρυά αυτά τα αληθινά πράγματα που θα μας δώσουν τη δύναμη...