Πόσες στιγμές τυχαίνει να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να θαυμάσουμε τον πανέμορφο αυτό κόσμο της εκμετάλλευσης, της αδικίας, της ισοπέδωσης, του ατομισμού… Πόσες φορές η βρωμιά αυτής της κοινωνίας μας κυκλώνει και δε μας αφήνει να ανασάνουμε... Κάθε μέρα, κατακλυζόμαστε από αυτές τις στιγμές… Αυτές που μας οδηγούν να χτίζουμε το δικό μας μικρόκοσμο μέσα στο κόσμο που κληρονομήσαμε. Αυτός ο μικρόκοσμος βαφτίζεται από πολλούς περιθώριο. Για εμάς αυτός ο μικρόκοσμος ονομάζεται Ζωή. Εκεί Ζούμε γιατί εκεί, ανάμεσα στα λιγοστά μέλη της δικής μας αγέλης, ανάμεσα στην αγωνία, τις πληγές, τις δυσκολίες και τον μόχθο μάθαμε να δημιουργούμε, να παλεύουμε, να αγαπάμε και να ονειρευόμαστε. Εκεί οι νόμοι δεν επιβάλλονται από κανένα κράτος και κανένα δικαστή. Νόμος είναι οι κώδικες τιμής που διαμορφώνει η συνείδηση μας. Η ορθότητα και ο καθωσπρεπισμός αυτής της κοινωνίας σταματούν στα τείχη της αξιοπρέπειας μας. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε από τον άρτο ούτε από τα θεάματα που μας προσφέρουν ώστε να στήνουν στις πλάτες μας τις σκακιέρες τους. Δε θα γίνουμε θέαμα ούτε πιόνι κανενός συστήματος. Το ποιος είναι εγκληματίας, αλήτης ή ήρωας θα το κρίνουν οι δικοί μας κώδικες και κανένας άλλος.Βήμα-βήμα χαράζουμε το δικό μας μονοπάτι αδιαφορώντας για όσους δεν ακολουθούν και συνθλίβοντας όσους τολμήσουν να στηθούν εμπόδιο. Στο δικό μας μικρόκοσμο, στις δικιές μας καρδιές γεννιέται κάθε μέρα ένα συναίσθημα το οποίο μας κρατάει δυνατούς απέναντι στα δεσμά αυτής της κοινωνίας. Η Οργή. Αγνή και λαμπερή σαν το ατσάλι κόβει τις θηλιές που τόσο έντεχνα περνάνε γύρω από τους λαιμούς μας. Είναι αυτή που προστατεύει τη δική μας Ζωή και αυτή που Απειλή. Δεν μας φτάνει απλά να διαμορφώνουμε το δικό μας μικρόκοσμο αλλά μέσα μας υπάρχει και η φλόγα της δημιουργίας. Είτε πάνω στις στάχτες τους είτε ανάμεσα στα πεδία που κατακτάμε ορθώνουμε ακόμα τις δικές μας σημαίες. Δημιουργούμε και καταστρέφουμε. Αυτό δε μας το συγχωρούν ποτέ. Όμως και εμείς δεν θα τους λυπηθούμε ποτέ. Γιατί υπάρχει ακόμα μία Πατρίδα ελεύθερη και μία περήφανη Φυλή. Αυτή του δικού μας «περιθωριακού κόσμου…»
