Μας είπαν να αλλάξουμε στάση ζωής και να προσαρμοσθούμε στα πρέπει και τους νόμους του κόσμου που μας προσφέρουν. Να σταματήσουμε να πιστεύουμε στη πατρίδα της φυλής και να επαναπατριστούμε σε αυτή του χρήματος. Να σταματήσουμε να αγαπάμε τη διαφορετικότητα μας και να ερωτευθούμε τις φωνές των νέων μητροπόλεων. Να πάψουμε να ονειρευόμαστε και να νιώθουμε για να κυλιστούμε στις απολαύσεις του νέου υπέροχου κόσμου. Αν δεν πειράζουμε κανέναν μας είπαν δε θα μας πειράξει και εμάς κανένας. Και αν έχουμε κάποια νοσηρότητα, κάποια κρυφή ζωή, κάποιο πάθος που ακόμα δεν είναι αναγνωρίσιμο στους συντηρητικούς μπορούμε είπαν να το έχουμε και αυτό αρκεί να μη προκαλούμε. Μας συμβούλευσαν να κάνουμε τη δουλειά μας ωραία και καλά και με τα να κλείνουμε τα μάτια. Επίσης μας είπαν ότι αν είμαστε καλά παιδιά μπορεί να προοδεύσουμε. Ναι μπορούμε και εμείς να προοδεύσουμε μας είπαν. Να πάμε μπροστά. Να τρώμε δίπλα σε πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Προέδρους, αντιπροέδρους, επιχειρηματίες, κοινωνικούς αγωνιστές ακόμα και να κάνουμε κοσμικές διακοπές εκεί που κάνει η υψηλή κοινωνία. Τα έχουμε τα εφόδια λένε. Μορφωνόμαστε, δουλεύουμε, έχουμε θέληση και δύναμη...Κάποια μέρα μπορεί να πάμε πολύ μπροστά…Και αν μας έχουν μείνει κάποιες μνήμες μπορούμε ωραία και καλά να ακούμε αυτούς τους δίσκους που ακούγαμε μικροί με αυτά τα «κακά» τραγούδια στο σαλόνι μας παρέα με ουίσκι. Μπορούμε και να έχουμε ένα κρυφό δωμάτιο με χιλιάδες βιβλία μιας νιότης ατίθασης και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τις αλητείες μας. Επίσης σε διακριτικές συναντήσεις με φίλους θα λέμε και για αυτό το δυναμικό παρελθόν … Μας είπαν πολλά τέτοια ωραία πράγματα…Φίλοι, καθηγητές, αφεντικά, συνεργάτες. Αλλά κανείς τους δεν κοίταξε στο βλέμμα μας την αηδία που μας δημιουργούσαν αυτές οι λέξεις. Κανείς δε συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα, οι τίτλοι skinheads, πατρίδα, φυλή, βία, εργασία, αγάπη, μίσος, οργή, όνειρα ήταν η επιφάνεια ενός δέντρου που εξέχει κάποια μέτρα από τη καθημερινότητα ενώ οι ρίζες του απλώνονται χιλιάδες γιάρδες βαθειά μέσα στη καρδιά και τη ψυχή. Δεν βρεθήκαμε δίπλα τους για να ζητιανέψουμε συμβουλές ούτε μεσσίες. Ήμασταν περαστικοί πάνω στο δρόμο της επιβίωσης. Περαστικοί από τους δρόμους τους μέχρι να έρθει η ώρα που θα πάρουμε εκείνο το απόμακρο μονοπάτι που οδηγεί προς τους όμοιους μας. Την αγέλη μας. Την οικογένεια, τη σύντροφο, το συναγωνιστή. Εκεί ανήκουμε , από εκεί κατεβαίνουμε και εκεί καταλήγουμε.
