Skinheads.H αίγλη αυτού του τίτλου, η απειλή που ξεπροβάλλει από πίσω του, η αντιδραστικότητα του, η μαγευτική γοητεία του περιθωριοποιημένου κόσμου του οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στον δρόμο που χάραξε εκείνος ο άνθρωπος που έφυγε σαν σήμερα. Και ακόμα και τώρα , αυτοί οι οποίοι είναι οι αντιδραστικοί, αυτοί οι οποίοι «ενοχλούν» τους προσκυνημένους, αυτοί οι οποίοι δημιουργούν «προβλήματα», αυτοί οι οποίοι ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες μόδες συγκρουόμενες μάλιστα μαζί τους, δεν είναι αυτοί που υιοθέτησαν ένα ντύσιμο, μία μουσική και πήραν μία μπύρα στο χέρι τους αλλά εκείνοι που περπατούν στα χνάρια ενός δρόμου διαφορετικού, μοναχικού και ηρωικού. Μία γενιά που δεν γεννήθηκε σε σαλόνια, μία γενιά γεννημένη στη μήτρα του πολυπολιτισμού, μία γενιά που βίωνε την ματαιότητα και την κενότητα της ορθότητας όσων πρόβαλλε η κοινωνία βγαίνει πάντα στο δρόμο. Στο δρόμο βγαίνει για να ξεφύγει , να αντιδράσει και να διασκεδάσει. Όμως στους skinheads αυτός ο δρόμος τράβηξε για αλλού. Τράβηξε στο μονοπάτι που στο τέλος του βρισκόταν κόσμοι βγαλμένοι από τη μυθολογία, στη Valhalla, στα Ηλύσια Πεδία, εκεί που θα ταξίδευαν όσοι πολέμησαν ηρωικά όταν θα τέλειωνε ο δρόμος της ζωής. Δεν γούσταραν την κοινωνία, δεν γούσταραν την νέα πραγματικότητα. Σε αυτό το σημείο ή συμβιβάζεσαι ή πολεμάς. Δίχως μόρφωση, δίχως βιβλία, δίχως ινστιτούτα ή χρηματοδότηση η γενιά που δημιούργησε ο Ian Stuart βίωσε το νόημα των συμβόλων που ο νέος κόσμος είχε βάλει στην άκρη. Ρούνες , αρχέγονα σύμβολα, εμβλήματα του έθνους, σβάστικες, κέλτικοι βγαλμένα όλα από ένα κολασμένο παρελθόν υψωμένα πλέον από εκείνους που τα μυαλά τους δεν ξεπλύθηκαν από τους νικητές του Β ΠΠ. Και δεν ξεπλύθηκαν γιατί πολύ απλά έκαναν το λάθος να αφήσουν αυτή τη γενιά να μάθει την αλήθεια στον δρόμο. Η σβάστικα ήταν εκείνο το σύμβολο, εκείνος ο αρχαιοελληνικός ηλιακός τροχός ο οποίος συμβόλιζε την ενότητα του Λευκού Ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που παρήκμαζε και συνεχίζει να παρακμάζει. Οι ρούνες της πατρώας γής, του λύκου, του πολεμιστή, της ζωής και του θανάτου κοσμούσαν κορμιά και σημαίες. Και πίσω από τη βία, πίσω από το ένστικτο του οργισμένου ξεσπάσματος, θεότητες και αρχέτυπα που ο χρόνος είχε σβήσει και το χρήμα είχε ξεγράψει. Γεννιόταν ένας νέος κόσμος. Εμφανίστηκαν οι έννοιες της οικογένειας, της συντροφικότητας, του μόχθου, της αντίδρασης, της μάχης εκεί που ποτέ κανείς δε θα το περίμενε. Αυτά που η σύγχρονη κοινωνία είχε εκφυλλίσει γεννιόντουσαν αγνά στις καρδιές των Skinheads. Τα εξώφυλλα των δίσκων, οι στίχοι των κομματιών, τα σύμβολα, οι οργανώσεις έδιναν όλα μία νέα πνοή. Καλή η διασκέδαση, καλά τα ποτά, καλές οι γυναίκες αλλά ο άνθρωπος είτε είναι μορφωμένος είτε είναι αμόρφωτος θέλει το κάτι παραπάνω. Αλλά αυτό το κάτι παραπάνω θέλει δύναμη, κυρίως ψυχική, και δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από το καλούπι της υπέρβασης. Γιατί το να πάρεις μία βάρκα να πλεύσεις κόντρα σε ένα χείμαρρο, είναι υπέρβαση. Το να διαχωριστής από τη μάζα, την καλοπέραση που σε επιβραβεύει ο συμβιβασμός και τα αγαθά που σου χαρίζει το προσκύνημα είναι υπέρβαση.Αυτό ήθελε και θέλει η υποκουλτούρα αυτή, την υπέρβαση. Θέλει μία άλλη ζωή ακόμα και μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά των μεγαλουπόλεων, ακόμα και μέσα στο βόθρο που έχει βουλιάξει γύρω τους ο κόσμος. Θέλει διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές σχέσεις, διαφορετική πορεία. Ό Ιan Stuart έφτυσε κατάμουτρα τη μουσική βιομηχανία, έφτυσε κατάμουτρα όλους αυτούς που υποσχόντουσαν καριέρες αν άφηνε στην άκρη τις ιδέες του, τις εφημερίδες και τους δικαστές, τους πολιτικούς και ολόκληρη τη κοινωνία. Είχε ιδέες, συντρόφους και έναν αγώνα. Αυτά ήταν πιο σημαντικά από όλα τα άλλα.
Αυτό το παράδειγμα είναι η πιο σημαντική κληρονομιά που άφησε πίσω του. Γιατί τα απλά μνημόσυνα δεν είναι κάτι που ταιριάζει σε κανέναν μας. Και αυτό το παράδειγμα οφείλουμε να ακολουθήσουμε και εμείς στην πόλη μας και τη γειτονιά μας. Καμία μόστρα, κανένα ποζεριλίκι, κανένα μικρόφωνο, καμία σκηνή, καμία μουσική βιομηχανία, κανένα κοινό και κανένας δεν είναι πιο σημαντικός από τον αγώνα μας. Θα ήταν ντροπή να είμαστε αρεστοί στο κατεστημένο, θα ήταν ντροπή να μην μας πολεμά ολόκληρη αυτή η κοινωνία. Γουστάρουμε να διασκεδάζουμε γύρω από τη φωτιά του καθημερινού μόχθου, γουστάρουμε να πίνουμε με τους συντρόφους που γευτήκαμε τη βία, κοιμηθήκαμε σε κρατητήρια και το άλλο πρωί θα συναντήσουμε στη μάχη της ζωής και στον έμπρακτο αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Οι στίχοι που ακολουθούν μιλούν από μόνοι τους.
Win or Die!
Αs we look 'round at our nations, depression starts to settle in
Our once proud Western cities, as the rot starts to begin
Riots on the streets are often, mugging happens every day
Rapists stalk the darkened streets, looking for defenceless prey
Fight for your country, fight for your race
Fight for your nation, for fighting made our people great
As the few up against it, the muggers knife goes in
To oppose our nation's murder, is counted as a sin
We're proud of being White men, and we want to show the world
Against Reds and reaction, we stand with flags unfurled
Fight for your country, fight for your race
Fight for your nation, for fighting made our people great
As we stand and face the future, our eyes raised to the sky
We pledge ourselves to struggle, we'll either win or die
We won't lose ground and be knocked down, we've got a history
Our ancestors look down on us, and pray for victory
Fight for your nation, for fighting made our people great
