Υπάρχουν εκατομμύρια κομμάτια και συγκροτήματα τα οποία προβάλλουν μία αντιδραστικότητα ενάντια στην ορθότητα των καιρών. Ελάχιστα όμως μπορούν και να προβάλλουν κάτι πίσω από όλα αυτά. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η πολιτικοποίηση. Εκεί που η αντιδραστικότητα επεκτείνεται, περνάει τα όρια της απάθειας και σχηματίζει τα μέτωπα που θα την φέρουν αντιμέτωπη με όσα θεωρητικά πολεμά. Κορυφαία punk και oi! Συγκροτήματα αναζητούν ένα κοινό να τους χειροκροτήσει, λίγο αλκοόλ παραπάνω και ένα χαρτζιλίκι για να τη περάσουν. Άραγε αυτός είναι ο νέος κόσμος, το κορύφωμα της αντίδρασης τους και η πορεία της υποκουλτούρας τους; Αυτά κατόρθωσαν τόσα χρόνια αντίδρασης; Να στέκονται ψωροπερήφανοι σε μία τεράστια σκηνή με χιλιάδες προβολείς, απαλλαγμένοι από πολιτικά στίγματα τα οποία θα τους έβγαζαν από το προσκήνιο; Στα 20 τραγουδούσες για μάχες και αγώνες στους δρόμους καις τα 50 για μπύρες και καλή ζωή; Και ας μην κοιτάμε μακριά, στην ίδια μας τη χώρα, ποια ήταν τα αποτελέσματα της γενιάς του punk; Οι ενταγμένοι στον συνασπισμό σήμερα, οι αυτόνομοι – παρτάκηδες που κάποτε όπως λένε έκαναν την επανάσταση τους αλλά ο άνθρωπος εξελίσσεται ή είναι κάποιοι που γυρνάνε τσόντες. Ναρκωτικά, Ολλανδίες, Συνασπισμός, Τραπεζικές θέσεις, πρώτο τραπέζι καφετέρια, νταβατζιλίκι συναυλιών και καναπές. Αυτή είναι η τρομακτική για την κοινωνία εξέλιξη του punk. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν φυσικά τον κανόνα. Αυτή η πορεία συνεχίζεται ακόμα και σήμερα πολύ πιο δυναμική και πολύ πιο έντονη μιας και οι νέες τεχνολογίες φέρνουν ακόμα περισσότερους πιστούς στα «χαρακώματα». Θα ήταν γελοίο να γράψουμε για τη σημερινή κατάσταση όπου πολλά μπούτια έχουν μπερδευτεί για χάριν της μόστρας και της καλής ζωής. Η στάση η δική μας σε αυτή την πραγματικότητα είναι πως σκοπός είναι η αντιδραστικότητα μας να γίνει δρόμος προς έναν τρόπο ζωής, συνειδητά πολιτικοποιημένο, ο οποίος θα προσφέρει σε έναν ευρύτερο αγώνα. Δεν μας αρκεί μόνο ο κόσμος που οριοθετούμε σήμερα, θέλουμε να καταφέρουμε να κατακτήσουμε ακόμα περισσότερα και εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι να πορευτούμε στα μονοπάτια της προσωπικής μας μάχης. Αδιαφορούμε για το πόσο μεγάλες είναι οι μουσικές σκηνές και πόσο καθαρή η κιθάρα. Αν αυτά μάλιστα χάσουν το νόημα τους τότε ας συντριφθούν. Άλλωστε το ομορφότερο τραγούδι είναι αυτό που ψιθυρίζει η μοναξιά σου τις ώρες που υπερβαίνεις, κατορθώνεις και δημιουργείς. Σκοπός μας είναι με τα χρόνια να γίνουμε όλο και πιο δυνατοί στην εργασία μας, στην επιβίωση μας, στις καθημερινές προκλήσεις και στην παθιασμένη μάχη ενάντια στην βίαιη ισοπέδωση των αξιών μας. Σε όλα αυτά θα υπάρχει φυσικά και η διασκέδαση. Αλλά ποτέ δεν πρέπει η διασκέδαση να βαφτιστεί αγώνας. Απαραίτητη και αναγκαία αλλά πάντα με την αγνή μορφή της και όχι με κάποια άλλη. Πολιτικοποίηση λοιπόν είναι σε αυτόν τον μικρόκοσμο οι πράξεις. Οι πράξεις πέρα από τις μάρκες, τους τίτλους και τα σχέδια. Δεν είναι τα κόμματα και οι παρατάξεις ούτε και μια μίζερη, συντηρητική ενασχόληση όπως την παρουσιάζουν. Είναι ο τρόπος που θα συμπεριφερθείς, οι επιλογές που θα κάνεις, οι θυσίες, η ανιδιοτέλεια και ο δρόμος που χαράζεις. Αντιδραστικότητα είναι η αιώνια γκρίνια, η αιώνια τεμπελιά, η μόστρα ότι διαφέρεις από τη μάζα ενώ στην ουσία δεν αναζητάς τίποτα περισσότερη από αυτή και τα συνεχή κατηγορώ. Από τέτοια έχουμε ακούσει πάρα πολλά και έχουμε χορτάσει από ακόμα περισσότερα. Το θέμα είναι ποιος είναι πρόθυμος να πάρει την ανηφόρα. Αλλά εκεί το κόστος είναι μεγάλο και δεν τον σηκώνουν όλες οι καρδιές…
