Το ποίημα του Δάντη Αλιγκέρι Κωμωδία ή καθιερωμένο ως Θεία Κωμωδία όπως ονομάστηκε από τον Βοκάκιο μας ταξιδεύει σε μία περιπλάνηση του ποιητή στην Κόλαση, στο Καθαρτήριο και τέλος στον Παράδεισο. Η πορεία αυτή για κάποιους είναι ένα ωραίο ανάγνωσμα, για κάποιους άλλους ένα μοναδικό έργο τέχνης ενώ για μερικούς αποτελεί ένα συμβολισμό μιας καθημερινής πορείας, μιας πορείας που δεν έχει μία αρχή και ένα τέλος αλλά επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς...Κάθε άνθρωπος που αγωνιά για την ελευθερία της σκέψης του, της κρίσης του, των πράξεων του και εν τέλει της ζωής του ξεκινά ένα δύσκολο δρόμο όπου ο μόνος σίγουρος πρώτος και τελευταίος σύντροφος του είναι η γοητεία και η ειλικρίνεια της δικής του Πίστης και του δικού του μοναδικού ανάμεσα σε άπειρους προσωπικού μύθου. Η μάζα και οι πράξεις της ή οι πράξεις που μπορούν να εμφανιστούν στη μάζα αποτελούν για πολλούς τη δικαιολόγηση της αδράνειας, της νοσηρότητας και της παρακμής που μπορεί να τους διακρίνει. Σε ένα τσιμεντένιο τεχνητό περιβάλλον, όπου η γή βάφτηκε με το μονότονο μαύρο της πίσσας και οι ορίζοντες με σάπιο γκρι υπάρχει η γενικευμένη εντύπωση ενός κόσμου που όλα είναι επιτρεπτά και όλα είναι ανεκτά εκτός από εκείνα που δεν θα επιτρέψουν την ύπαρξη αυτής της αταξίας. Αλλοτριωμένη η σκέψη περιπλανιέται στη διασκέδαση, βουτάει στους ωκεανούς της απραξίας και παραδίδεται σε οτιδήποτε θα της πετάξει στα μούτρα όποια οθόνη βρεθεί μπροστά της. Η εξάρτηση της ευτυχίας από το “lifestyle” και η αδιάκοπη ταύτιση της δύναμης με την εξουσία οδηγούν ολοένα σε ένα και μοναδικό πράγμα. Κλωνοποιημένους μαζάνθρωπους που τριγυρνούν στις υπεραγορές των ελπίδων διαλέγοντας μία κονσερβοποιημένη μερίδα νοήματος σε μία ζωή που περισσότερο φαντάζει σαν βάρος παρά σαν δώρο.
Πολλές φορές όμως, σε κάποια μάτια αυτός ο γνωστός τοκογλύφος που αρέσκεται στο να σέρνει στα καταστήματα του τις ψυχές των ανθρώπων φαντάζει αηδιαστικός. Φαντάζει εχθρός. Είναι πεπεισμένοι για αυτό και καμία τεχνητή ενοχή δεν γίνεται να αλλάξει αυτήν την εντύπωση. Τότε λοιπόν, μακρυά από όλα όσα αναφέρθηκαν ξεκινά ο θάνατος και η ζωή, η αυγή και η δύση, οι δαίμονες και οι άγγελοι,η αμαρτία και η τιμωρία, ο παράδεισος και η κόλαση να στήνουν έναν ασταμάτητο χορό στις νότες κάθε προσωπικής αλήθειας. Είναι η συνείδηση, αγνή και καθάρια, εκείνη που θα χαράζει σιγά σιγά την πορεία της πράξης. Της πράξης που η ίδια θα κριθεί στην αναδραστική της πορεία από τη γενεσιουργό της δύναμη. Είναι η σκέψη εκείνη που αν αφεθεί ελεύθερη θα ξεκινήσει ένα ατέλειωτο ανεξέλεγκτο ταξίδι που σίγουρα όλοι οι σταθμοί του δεν θα είναι εξίσου φωτεινοί. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που θα αγαπήσει με την ορμή ενός χειμάρρου και θα μισήσει με τα πιο πρωτόγονα ένστικτα του. Είναι μία από τις επόμενες μέρες εκείνη που ο ελεύθερος άνθρωπος θα κυλιστεί στη δική του Κόλαση, θα συρθεί στο δικό του Καθαρτήριο και θα φτάσει στον δικό του Παράδεισο. Είναι η πορεία της καθημερινότητας του. Είναι η απομάκρυνση του από τη δουλοπρέπεια, είναι η κατεύθυνση του προς την ασαφή μα γοητευτική έννοια της ολοκλήρωσης του. Αυτός είναι ο ελεύθερος άνθρωπος. Αυτός που βιώνει τη Κωμωδία του “Θείου” στοιχείου που κρύβει μέσα του...
