Επειδή βέβαια από το χώρο του punk δεν περιμένουμε και καμιά συγγένεια με τη δική μας νοοτροπία (πέρα από εξαιρέσεις) ας προσεγγίσουμε την Skinhead υποκουλτούρα. Εδώ λοιπόν το πλέον παράλογο πράγμα είναι να βλέπεις κάποια τίποτα του χθες τα οποία άλλαξαν σε ένα βράδυ μόδα να μιλάνε σήμερα για εργατική τάξη, τιμή, πατρίδα πολλές φορές και πολλά άλλα. Δε θα κάτσουμε να ασχοληθούμε ποια είναι η σχέση τους με όλα αυτά μιας και θα καταντούσε το άρθρο κόμικς αλλά καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η δική μας θέση σχετικά με αυτά.
Χρησιμοποιώντας και εμείς οι ίδιοι τις λέξεις τιμή και αξιοπρέπεια στη ζωή μας εννοούμε πως οι πράξεις μας και η καθημερινότητα μας χαράσσεται από κάποιους κώδικες τιμής που η ίδια μας η συνείδηση συνθέτει. Η μουσική μας είναι συνειδητά ενάντια στην εμπορευματοποίηση και τον καπιταλισμό. Δε θέλουμε να γίνουμε φίρμες, ούτε αναζητούμε κοινό. Αναζητούμε μονάχα αδέλφια στον αγώνα μας. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα μας συμπαθήσει και ποιος όχι αλλά μας ενδιαφέρει να είμαστε αληθινοί απέναντι στους εαυτούς μας. Τίποτα δε μπορούμε να κερδίσουμε αν δε θυσιάσουμε κάτι άλλο. Το μόνο πράγμα που δε πρόκειται όμως να θυσιάσουμε είναι η αξιοπρέπεια μας. Κάποιοι ίσως τη θυσιάσουν για να πιουν τις μπύρες τους, να ακούσουν τη μουσικούλα τους, να κάνουν το κομμάτι τους , να βρουν καμιά γκόμενα ή κάνα γκόμενο κ.ο.κ. Αλλά όλοι αυτοί δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα μας.
Ανάμεσα μας , στο δικό μας κόσμο, στη δικιά μας ζωή θα βρεθεί αυτός που έχει μάθει να πολεμάει και όχι να συμβιβάζεται. Οι εργάτες των ονείρων μας, οι μαχητές της ζωής, αυτοί που δεν αφήνουν να τους λυγίσουν οι δυσκολίες αλλά τις λυγίζουν οι ίδιοι ,αυτοί που στον Skinhead αντικρίζουν έναν πολεμιστή, αυτοί που μέσα τους γεννιέται κάθε μέρα η οργή, η δίψα για δημιουργία και καταστροφή. Αυτοί έχουν διαλέξει ένα μέτωπο αγώνα στη δική μας πλευρά. Οι άλλοι μπορούν ελεύθερα να συνεχίζουν να ζουν στο ψέμα που έπλασαν.