Αγώνας, περηφάνια, σταυρωμένοι, τιμή... Λέξεις που έχουν χάσει πια το νόημα τους μιας και μπορείς να της ακούσεις παντού και πάντα. Λέξεις που στο μικρόκοσμο των Skinheads πλέον έχουν γίνει επιπρόσθετα στοιχεία της ταυτότητα όλων. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί πως μπορούν κάποιοι να μιλάνε για σταυρούς και μαρτύρια όταν για το μόνο πράγμα που έχουν μοχθήσει στη ζωή τους είναι αυτό τη καλοπέρασης, της πρόσκαιρης ευχαρίστησης και της μιζέριας. Επίσης, πως μπορούν κάποιοι να ονομάζουν τιμή την συνεχή άρνηση ή αποδοχή πεποιθήσεων ώστε να μπορέσουν να ελιχθούν ανάμεσα στις διάφορες υποκουλτούρες δίχως να κινδυνεύουν. Παράξενα πράγματα λοιπόν αλλά πέρα για πέρα αληθινά… Βλέπουμε λοιπόν punks οι οποίοι περνούν τη ζωή τους δοκιμάζοντας ναρκωτικά, τρώγοντας από άσυλα (συνήθως πανεπιστημιακά), αράζοντας όλοι μέρα σε μία πλατεία, ζητιανεύοντας λεφτά (πολλές φορές και σπίτι όπως κάνουν μεγάλες φίρμες της ελληνικής σκηνής) από φοιτητριούλες (οι οποίες μετά από τα γίδια του χωριού είδαν μοικάνες και γούσταραν), να μιλάνε για αγώνα. Αγώνα λένε κοινωνικό. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που στέλνοντας ο μπαμπάς λεφτά κάθε μήνα, περνάνε την φοιτητική τους ζωή βουτηγμένοι στην επανάσταση. Κάποιοι ίσως πουν βέβαια τώρα ότι μιλάμε για συγκεκριμένες περιπτώσεις αλλά αυτά τα ακούμε συνήθως από αυτούς που είδη ανήκουν σε μία από αυτές.Επειδή βέβαια από το χώρο του punk δεν περιμένουμε και καμιά συγγένεια με τη δική μας νοοτροπία (πέρα από εξαιρέσεις) ας προσεγγίσουμε την Skinhead υποκουλτούρα. Εδώ λοιπόν το πλέον παράλογο πράγμα είναι να βλέπεις κάποια τίποτα του χθες τα οποία άλλαξαν σε ένα βράδυ μόδα να μιλάνε σήμερα για εργατική τάξη, τιμή, πατρίδα πολλές φορές και πολλά άλλα. Δε θα κάτσουμε να ασχοληθούμε ποια είναι η σχέση τους με όλα αυτά μιας και θα καταντούσε το άρθρο κόμικς αλλά καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η δική μας θέση σχετικά με αυτά.
Χρησιμοποιώντας και εμείς οι ίδιοι τις λέξεις τιμή και αξιοπρέπεια στη ζωή μας εννοούμε πως οι πράξεις μας και η καθημερινότητα μας χαράσσεται από κάποιους κώδικες τιμής που η ίδια μας η συνείδηση συνθέτει. Η μουσική μας είναι συνειδητά ενάντια στην εμπορευματοποίηση και τον καπιταλισμό. Δε θέλουμε να γίνουμε φίρμες, ούτε αναζητούμε κοινό. Αναζητούμε μονάχα αδέλφια στον αγώνα μας. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα μας συμπαθήσει και ποιος όχι αλλά μας ενδιαφέρει να είμαστε αληθινοί απέναντι στους εαυτούς μας. Τίποτα δε μπορούμε να κερδίσουμε αν δε θυσιάσουμε κάτι άλλο. Το μόνο πράγμα που δε πρόκειται όμως να θυσιάσουμε είναι η αξιοπρέπεια μας. Κάποιοι ίσως τη θυσιάσουν για να πιουν τις μπύρες τους, να ακούσουν τη μουσικούλα τους, να κάνουν το κομμάτι τους , να βρουν καμιά γκόμενα ή κάνα γκόμενο κ.ο.κ. Αλλά όλοι αυτοί δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα μας.
Ανάμεσα μας , στο δικό μας κόσμο, στη δικιά μας ζωή θα βρεθεί αυτός που έχει μάθει να πολεμάει και όχι να συμβιβάζεται. Οι εργάτες των ονείρων μας, οι μαχητές της ζωής, αυτοί που δεν αφήνουν να τους λυγίσουν οι δυσκολίες αλλά τις λυγίζουν οι ίδιοι ,αυτοί που στον Skinhead αντικρίζουν έναν πολεμιστή, αυτοί που μέσα τους γεννιέται κάθε μέρα η οργή, η δίψα για δημιουργία και καταστροφή. Αυτοί έχουν διαλέξει ένα μέτωπο αγώνα στη δική μας πλευρά. Οι άλλοι μπορούν ελεύθερα να συνεχίζουν να ζουν στο ψέμα που έπλασαν.
