
Βήμα-βήμα χαράζουμε το δικό μας μονοπάτι αδιαφορώντας για όσους δεν ακολουθούν και συνθλίβοντας όσους τολμήσουν να στηθούν εμπόδιο. Στο δικό μας μικρόκοσμο, στις δικιές μας καρδιές γεννιέται κάθε μέρα ένα συναίσθημα το οποίο μας κρατάει δυνατούς απέναντι στα δεσμά αυτής της κοινωνίας. Η Οργή. Αγνή και λαμπερή σαν το ατσάλι κόβει τις θηλιές που τόσο έντεχνα περνάνε γύρω από τους λαιμούς μας. Είναι αυτή που προστατεύει τη δική μας Ζωή και αυτή που Απειλή. Δεν μας φτάνει απλά να διαμορφώνουμε το δικό μας μικρόκοσμο αλλά μέσα μας υπάρχει και η φλόγα της δημιουργίας. Είτε πάνω στις στάχτες τους είτε ανάμεσα στα πεδία που κατακτάμε ορθώνουμε ακόμα τις δικές μας σημαίες. Δημιουργούμε και καταστρέφουμε. Αυτό δε μας το συγχωρούν ποτέ. Όμως και εμείς δεν θα τους λυπηθούμε ποτέ. Γιατί υπάρχει ακόμα μία Πατρίδα ελεύθερη και μία περήφανη Φυλή. Αυτή του δικού μας «περιθωριακού κόσμου…»