Συμπαράσταση και ενίσχυση

Στεκόμαστε δίπλα στο σύντροφο που καταδικάστηκε σε 17 χρόνια φυλάκιση (21 πρωτόδικα) όχι με βάση τα στοιχεία της υπόθεσης του αλλά με βάση την πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα. Αυτή είναι η διακαιοσύνη τους.Ο Παναγιώτης έχει αποδείξει πολλά, αυτό που μένει σε μάς είναι να αποδείξουμε ότι είμαστε δίπλα του με όποιο τρόπο μπορούμε. Η οικονομική ενίσχυση αλλά και η ψυχική συμπαράσταση είναι απαραίτητη.

Επικοινωνία:
Ρουμελιώτης Παναγιώτης
Κατάστημα κράτησης Δομοκού
Τ.Κ. 35010

Χρηματική ενίσχυση:
Ρουμελιώτης Παναγιώτης
Εθνική Τράπεζα Ελλάδος 06755988265

Αγώνας Ή Αδράνεια ;

-Εδώ και 14 χρόνια οι πολιτικοί μας κοροιδεύουν σχετικά με το ζήτημα των Σκοπίων ενώ εμείς εθελοτυφλούμε.Σήμερα δολοφονώντας την ιστορική αλήθεια και ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της ''μαμάς'' Αμερικής και της Ε.Ε. το γειτονικό κράτος ονομάζεται Μακεδονία. Το μεγάλο κεφάλαιο έχει βρεί εδώ και χρόνια μία νέα ανερχόμενη αγορά καταδικάζοντας χιλιάδες Έλληνες εργάτες και επιχειρήσεις.

- Τα Βαλκάνια φλέγονται και το προτεκτοράτο της Αμερικής νομιμοποιήθηκε και από την Ε.Ε. Εκατομμύρια Σέρβοι σφαγιάστηκαν και διώχτηκαν για να καταλάβουν οι Αλβανοί τη γή τους με όπλα της Αμερικής.

- Ο U.C.K. σχεδιάζει παρόμοιες δραστηριότητες στο μέλλον και σε Ελληνικά εδάφη διεκδικώντας την Ήπειρο μας.

- Στη Θράκη Eλληνίδα δασκάλα ξυλοκοπείτε από μουσουλμάνους, το Eλληνικό κράτος αναγνωρίζει ανύπαρκτες μέχρι πρόσφατα, αλλά υπαρκτές στο μέλλον μειονότητες Τούρκων, κάτι το οποίο φυσικά καταδικάζει το μέλλον της περιοχής. Επίσης οι Πομάκοι είναι στο έλεος του Θεού και οι υπόλοιποι εναπομείνατες Έλληνες αναζητούν έστω και μία θέση εργασίας....

- Στην Αθήνα οι Αλβανοί κάνουν πορείες για το Κόσοβο. Βέβαια οι απανταχού "antifa" δεν καταδικάζουν τον επεκτατισμό της Αλβανίας ή των Σκοπίων ή της Τουρκίας. Αντιθέτως τον υποστηρίζουν φανερώνοντας έτσι ότι δεν έχουν πολιτικό λόγο απλά ξεσπάνε κάποια κόμπλεξ τα οποία τους έχουν δημιουργηθεί. Βέβαια αν έκαιγαν Αλβανική σημαία στα Τίρανα ή στα Σκόπια δε θα είχαν την ίδια μεταχείρηση όπως εδώ...

- Ένα νέο κόμμα εμφανίζεται σύντομα, αυτό τον Αλβανών. Με αρχηγό τον σπουδαγμένο, εκ Βοστώνης, κατατρεγμένο Τσενάι του οποίου την ιδιότητα της οικογένειας του ποτέ δεν αποκάλυψε κανείς φιλελεύθερος...

- Τα κόμματα και οι πολιτικοί με τα μέτρα περί των ασφαλιστικών και την οικονομική πολιτική μας καταδικάζουν σε αιώνιους μεροκαματιάρηδες ενώ παράλληλα οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

- Σκάνδαλα, πούστηδες πολιτικοί, πορνοταινείες, μίζες, βίλλες, εξοχικά, αναψυκτήρια, ταξιδάκια, βουλευτικές συντάξεις....

- Ένα τσούρμο αποτυχημένων να καίει όλη τη πόλη με τις πλάτες κομμάτων και βουλευτών πληρώνοντας όλες αυτές τις ζημιές...''ο μαλάκας ο λαός''.Η αστυνομία μια ζωή δέσμια των κομματόσκυλων με τα παράσημα.

-Μισθοί πείνας, ανασφάλιστη εργασία, γκετοποιημένες γειτονιές και από την άλλη χλιδή και μισθοί εκατομμυρίων ευρό σε δημοσιογράφους και πολιτικούς.

Αυτά και πολλά άλλα είναι καταστάσεις που ζούμε καθημερινά. Μας αφορούν άμεσα τόσο για το παρών όσο και για το μέλλον μας. Σε αυτές λοιπόν τις καταστάσεις δε μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Όταν καταδικάζουν το δικό μας μέλλον, το μέλλον των παιδιών μας και της Πατρίδας μας εμείς δε μπορούμε να κάτσουμε να πείνουμε μπυρίτσες και να πουλάμε φιλολογίες και τρέλα.
Ανάμεσα στη καθημερινή πάλη μας για επιβίωση θα εντάξουμε και τον αγώνα για τη Ζωή μας.Η Ελευθερία και η Τιμή δεν είναι κάτι που το φθάνεις, ένα όριο, μία κορυφή.Η Ελευθερία, η Περηφάνεια, η Τιμή δε φοριούνται, δεν ακούγονται, δεν ζωγραφίζονται...Απλά γεννιούνται από τη δράση, ποτίζονται από το αίμα των πληγών και τον ιδρώτα της εργασίας, τροφοδοτούνται από τη Θέληση και την Επιμονή και ωριμάζουν σε κάθε σκαλί που χτίζει το μονοπάτι της Ζωής μας...
Αυτός είναι ο δρόμος μας ως Άνθρωποι, ως Έλληνες/ίδες, ως Εργαζόμενοι/νες, Εργάτες/ιες και ως Skins.Όποιος θέλει να σταθεί δίπλα μας θα πρέπει να παλέψει σε αυτό το μονοπάτι.Όποιος δεν είναι ικανός ας βρεί μία δικαιολογία και ας στροβιλίζεται σην ζωή της αδράνειας, της μιζεριάς και της σκλαβιάς.

17 Χρόνια....

Αλληλεγγύη με κάθε τρόπο και μέσο

Δεν υπάρχουν σίδερα....

Κάποτε, όταν ήμασταν μικρά παιδιά, μας είχαν δείξει μία εικόνα όπου υπήρχε μια γυναικεία μορφή με δεμένα τα μάτια κρατώντας μία ζυγαριά. Μας είπαν πως αυτή είναι η δικαιοσύνη και πως αυτή, κλείνοντας τα μάτια θα κράταγε μία ζυγαριά με τις πράξεις μας και θα έκρινε αν έχουμε κάνει κάποια κακή πράξη για να τιμωρηθούμε. Τότε σαν μικρά παιδιά που ήμασταν τα ακούγαμε όλα αυτά και πλάθαμε τόσο ωραίες και ρομαντικές εικόνες στο μυαλό μας για τον κόσμο που μεγαλώναμε.

Κανείς δε μας είπε όμως πως σε αυτή τη κοινωνία δεν θα τιμωρούνται μόνο αυτά που μεγαλώνοντας μάθαμε πως λέγονται αδικήματα αλλά και πολλά άλλα όπως οι ιδέες, οι πολιτικές θέσεις, η οικονομική κατάσταση, η καταγωγή, η μουσική, οι στίχοι, η εμφάνιση…Μάθαμε επίσης πως η δημοκρατική αυτή κοινωνία μπορεί να ελαφραίνει αρκετά τη ζυγαριά της δικαιοσύνης σε παιδεραστές, σε πλουτοκράτες, στα αφεντικά που ευθύνονται για χιλιάδες θανάτους εργατών, στους πολιτικούς που ευθύνονται για τα παιδιά που χάνονται σε πολέμους, σε εμπόρους ναρκωτικών και σε πολλούς άλλους φορείς του πλούτου και της εξουσίας. Δυστυχώς τα σχολεία αυτού του τόπου δε μας τα έμαθαν αυτά και οι γονείς φοβόντουσαν να μας δείξουν τη πραγματική αυτή «ομορφιά» της κοινωνίας.. Τα μάθαμε όμως όλα μεγαλώνοντας και ακολουθώντας ένα διαφορετικό μονοπάτι μακριά από την ορθότητα και τον καθωσπρεπισμό της καπιταλιστικής αυτής ζούγκλας. Είδαμε μπροστά στα μάτια μας την αλήθεια να κείτεται νεκρή. Είδαμε και βλέπουμε καθημερινά πως η δικαιοσύνη μπορεί όντως να μη βλέπει, αλλά μάλλον μυρίζει καλά. Ειδικά εκείνη τη μυρωδιά του δολαρίου ή του ευρό. Τότε όταν οσφρηστεί ή ακούσει τους ήχους του χρήματος τα χέρια της λυγίζουν, τρεμοπαίζουν και η ζυγαριά χάνει πλέον την ακρίβεια της. Βέβαια αυτά τα πράγματα δε τα βλέπουν όλοι μιας και δε τους συμφέρει να τα δουν.

Εμείς όμως δεν έχουμε κάτι να χάσουμε λέγοντας αυτά τα οποία υπάρχουν στη σκέψη μας, μιας και δεν υπάρχει κανείς να του χρωστάμε κάτι ούτε κάποιος άλλος στον οποίο θα δίνουμε λόγο.

Μετά από όλα αυτά τα οποία έχουμε δει λοιπόν για το μόνο πράγμα το οποίο νοιαζόμαστε είναι να προσπαθούμε να ελευθερώσουμε και να βοηθήσουμε όσους έχουν εγκλωβιστεί στους ιστούς -κελιά αυτού του συστήματος. Όσους δικάστηκαν με βάση τα πιστεύω τους και όχι τις πράξεις τους. Όσοι υπήρξαν θύματα μιας πολιτικής που προσπαθεί να αφανίσει τη φωνή μας. Οι εξωντοτικές ποινές των συντρόφων μας δε μας αφήνουν περιθώρια κριτικής. Τα συμπεράσματα είναι ορατά στα μάτια όποιου θέλει να δει. Υπάρχουν κάγκελα και κελιά τα οποία θα φυλακίσουν τα κορμιά και τη δράση αλλά σίγουρα δεν υπάρχουν σίδερα τα οποία θα συγκρατήσουν ψυχές που έχουν μάθει να ζουν και να αναπνέουν ελεύθεροι και περήφανοι για αυτό το οποίο είναι και αγωνίζονται. Σε αυτή τη κοινωνία κάποιοι ανόητοι πιστεύουν πως οι ιδέες φυλακίζονται και συμμορφώνονται. Δε γνωρίζουν όμως πως τα χειρότερα δεσμά δεν είναι τα ορατά αλλά τα αόρατα. Σαν αυτά που η δειλία τους έχει φορέσει. Η δειλία που τους οδηγεί να κρίνουν και να καταδικάζουν με έμμεσο και ύπουλο τρόπο ότι δε μπορούν να αντικρύσουν στα μάτια ή να συγκρουστούν ευθέως. Δεν είναι αυτοί που μπορούν να μας δικάσουν αλλά εμείς αυτοί που οφείλουμε να τους κρίνουμε πρώτοι. Γιατί εμείς δε κρυφτήκαμε σε ακριβά σαλόνια, δεν έχουμε καμία «κρυφή» δεύτερη ζωή, δε καταδικάζουμε το μέλλον κανενός και δεν αποτελούμε κομμάτι των διεφθαρμένων συνειδήσεων.

Κάποια μέρα δε θα δικάζει το χρήμα και η εξουσία και οι χειρότερες φυλακές θα είναι η ντροπή τους όταν όλος ο λαός μας δει ποιοι πραγματικά είναι….Μέχρι τότε αγώνας και αλληλεγγύη σε όσους ματώνουν στο βωμό της δημοκρατίας τους.

Μέχρι τη Νίκη!

Κοιτάζεις γύρω σου κάποιες στιγμές αυτή τη κοινωνία και αφουγκράζεσαι τους ψίθυρους που ακούγονται για σένα. Νεοναζί, μαχαιροβγάλτης, αλήτης, περιθωριακός, εγκληματίας κ.λ.π. Ακούς πως η δική σου φωνή είναι κάτι το οποίο δε πρέπει να υπάρχει. Η άποψη σου, είτε πολιτική είτε κοινωνική είναι αδίκημα. Η ύπαρξη σου ένα τρομερό λάθος των κοινωνικών φαινομένων.Τότε υψώνεις λίγο το βλέμμα σου και αντικρύζεις τα μάτια όλων αυτών που λένε αυτά για σένα. Να δεις μα ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί που τόσο νοιάζονται για την εξαφάνιση όσων εσύ υποστηρίζεις.

Βλέπεις λοιπόν ένα σωρό «επαναστατημένων» νέων με «απελευθερωμένες» αντιλήψεις οι οποίοι «φυσικά» και υπηρετούν όπως λένε έναν ανθρωπιστικό σκοπό. Βλέπεις δεκάδες επαγγελματίες συνδικαλιστές και δεκάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια ευρώ δίχως κανένας από αυτούς να έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Βλέπεις αιώνιους φοιτητές και αιώνιους τεμπέληδες να νοιάζονται για τη κοινωνία. Δεν αξιωθήκαν να φτιάξουν ή να κάνουν κάτι στη δική τους ζωή αλλά αξιώνονται να αλλάξουν όλο τον κόσμο. Βλέπεις τα παιδιά των βουλευτών, των μεγαλοεργολάβων και των βορείων προαστίων να ονομάζονται «αντιεξουσιστές» και αγωνιστές. Μα δέχονται την εξουσία των γονιών τους (μιας και από αυτούς έτρωγαν, ζούσαν, επαναστατούσαν, τους έβγαζαν από το τμήμα κ.λ.π.) και πολεμούν το Κράτος. Μα το Κράτος είναι οι ίδιες τους οι οικογένειες. Βλέπεις το μεγαλύτερο μέσο ενημέρωσης των επαναστατών να χρηματοδοτείτε από τον Σορος. Μα τι παράξενα που φαντάζουν αυτά στα δικά σου μάτια Βλέπεις ένα σωρό μίζερες υπάρξεις δίχως όνειρα να αναζητούν ουτοπίες στις οποίες θα δικαιολογήσουν την αδράνεια τους. Έπειτα κοιτάς παραπέρα και βλέπεις ένα υπέροχο κόσμο όπου πολιτικοί ξεπουλάνε κάθε μέρα τη ζωή σου καταδικάζοντας όχι μόνο εσένα αλλά και το μέλλον των παιδιών σου. Ένα πολιτικό σύστημα της μίζας, της κομπίνας, του γλειψίματος και της βρωμιάς. Γλύψε τον υπουργό, γλύψε τον καθηγητή, γλύψε την εταιρεία και κάτσε να σε γαμήσουν κ όλας αν δεις τα δύσκολα. Όπως κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι και τηλεκριτές σου, των οποίων η βρωμιά σε κάνει να σιχαίνεσαι ακόμα και όταν τους ακούς. Δισεκατομμύρια παζαρεύονται πάνω στη πλάτη σου αλλά εσύ θα μοχθείς μία ζωή για να βγάλεις το ευρό σου. Η εργατική σου δύναμη ένα πιονάκι στη σκακιέρα του Καπιταλισμού. Ένα απλό πιονάκι όπως θέλουν να κάνουν και όλη σου τη ζωή. Ξεπουλάνε το μέλλον σου, διαστρεβλώνουν το παρελθόν σου και προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν το παρών σου.

Σε αυτή τη χούντα των πούστηδων, της αριστερής σκουριάς και των κομπλεξικών υπάρξεων το κακό είσαι εσύ. Εσύ που μιλάς για Τιμή στο κόσμο της λούφας, εσύ που μιλάς για Αξιοπρέπεια την εποχή του συμβιβασμού, εσύ που μιλάς για Πατρίδα –Έθνος και Φυλή την εποχή της Νέας Τάξης και των Πολυεθνικών. Εσύ που εκείνη τη κατουρημένη ποδιά που ζήτησαν να γλείψεις την πήρες και την έτριψες στα μούτρα τους. Εσύ που δεν έχεις ανάγκη από άσυλα γιατί έχεις μάθει να αποκτάς με κόπο και μόχθο ότι σου ανήκει. Εσύ που διάλεξες να κοιτάξεις στη ψυχή σου όταν αυτοί κοίταζαν τη τσέπη και τη σάρκα τους….

Μη ντραπείς ποτέ σου αν αυτή η κοινωνία σε βαφτίζει όπως θέλει. Οι δικοί σου άνθρωποι, οι σύντροφοι σου στον αγώνα και τη ζωή και η οικογένεια σου ξέρει καλά τι και ποιος είσαι. Να ανησυχούσες μόνο αν άκουγες όλους αυτούς να σε υποστηρίζουν. Το ότι σε πολεμάει η Σαπίλα και η Βρωμιά σημαίνει πως δεν είσαι κομμάτι της. Για αυτό συνέχισε το δρόμο που χαράζεις ακόμα πιο περήφανος και πιο δυνατός μέχρι τη νίκη!

Run Antifa run.....

Όσο χίλιες λέξεις....