Κάποτε, όταν ήμασταν μικρά παιδιά, μας είχαν δείξει μία εικόνα όπου υπήρχε μια γυναικεία μορφή με δεμένα τα μάτια κρατώντας μία ζυγαριά. Μας είπαν πως αυτή είναι η δικαιοσύνη και πως αυτή, κλείνοντας τα μάτια θα κράταγε μία ζυγαριά με τις πράξεις μας και θα έκρινε αν έχουμε κάνει κάποια κακή πράξη για να τιμωρηθούμε. Τότε σαν μικρά παιδιά που ήμασταν τα ακούγαμε όλα αυτά και πλάθαμε τόσο ωραίες και ρομαντικές εικόνες στο μυαλό μας για τον κόσμο που μεγαλώναμε. Κανείς δε μας είπε όμως πως σε αυτή τη κοινωνία δεν θα τιμωρούνται μόνο αυτά που μεγαλώνοντας μάθαμε πως λέγονται αδικήματα αλλά και πολλά άλλα όπως οι ιδέες, οι πολιτικές θέσεις, η οικονομική κατάσταση, η καταγωγή, η μουσική, οι στίχοι, η εμφάνιση…Μάθαμε επίσης πως η δημοκρατική αυτή κοινωνία μπορεί να ελαφραίνει αρκετά τη ζυγαριά της δικαιοσύνης σε παιδεραστές, σε πλουτοκράτες, στα αφεντικά που ευθύνονται για χιλιάδες θανάτους εργατών, στους πολιτικούς που ευθύνονται για τα παιδιά που χάνονται σε πολέμους, σε εμπόρους ναρκωτικών και σε πολλούς άλλους φορείς του πλούτου και της εξουσίας. Δυστυχώς τα σχολεία αυτού του τόπου δε μας τα έμαθαν αυτά και οι γονείς φοβόντουσαν να μας δείξουν τη πραγματική αυτή «ομορφιά» της κοινωνίας.. Τα μάθαμε όμως όλα μεγαλώνοντας και ακολουθώντας ένα διαφορετικό μονοπάτι μακριά από την ορθότητα και τον καθωσπρεπισμό της καπιταλιστικής αυτής ζούγκλας. Είδαμε μπροστά στα μάτια μας την αλήθεια να κείτεται νεκρή. Είδαμε και βλέπουμε καθημερινά πως η δικαιοσύνη μπορεί όντως να μη βλέπει, αλλά μάλλον μυρίζει καλά. Ειδικά εκείνη τη μυρωδιά του δολαρίου ή του ευρό. Τότε όταν οσφρηστεί ή ακούσει τους ήχους του χρήματος τα χέρια της λυγίζουν, τρεμοπαίζουν και η ζυγαριά χάνει πλέον την ακρίβεια της. Βέβαια αυτά τα πράγματα δε τα βλέπουν όλοι μιας και δε τους συμφέρει να τα δουν.
Εμείς όμως δεν έχουμε κάτι να χάσουμε λέγοντας αυτά τα οποία υπάρχουν στη σκέψη μας, μιας και δεν υπάρχει κανείς να του χρωστάμε κάτι ούτε κάποιος άλλος στον οποίο θα δίνουμε λόγο.
Μετά από όλα αυτά τα οποία έχουμε δει λοιπόν για το μόνο πράγμα το οποίο νοιαζόμαστε είναι να προσπαθούμε να ελευθερώσουμε και να βοηθήσουμε όσους έχουν εγκλωβιστεί στους ιστούς -κελιά αυτού του συστήματος. Όσους δικάστηκαν με βάση τα πιστεύω τους και όχι τις πράξεις τους. Όσοι υπήρξαν θύματα μιας πολιτικής που προσπαθεί να αφανίσει τη φωνή μας. Οι εξωντοτικές ποινές των συντρόφων μας δε μας αφήνουν περιθώρια κριτικής. Τα συμπεράσματα είναι ορατά στα μάτια όποιου θέλει να δει. Υπάρχουν κάγκελα και κελιά τα οποία θα φυλακίσουν τα κορμιά και τη δράση αλλά σίγουρα δεν υπάρχουν σίδερα τα οποία θα συγκρατήσουν ψυχές που έχουν μάθει να ζουν και να αναπνέουν ελεύθεροι και περήφανοι για αυτό το οποίο είναι και αγωνίζονται. Σε αυτή τη κοινωνία κάποιοι ανόητοι πιστεύουν πως οι ιδέες φυλακίζονται και συμμορφώνονται. Δε γνωρίζουν όμως πως τα χειρότερα δεσμά δεν είναι τα ορατά αλλά τα αόρατα. Σαν αυτά που η δειλία τους έχει φορέσει. Η δειλία που τους οδηγεί να κρίνουν και να καταδικάζουν με έμμεσο και ύπουλο τρόπο ότι δε μπορούν να αντικρύσουν στα μάτια ή να συγκρουστούν ευθέως. Δεν είναι αυτοί που μπορούν να μας δικάσουν αλλά εμείς αυτοί που οφείλουμε να τους κρίνουμε πρώτοι. Γιατί εμείς δε κρυφτήκαμε σε ακριβά σαλόνια, δεν έχουμε καμία «κρυφή» δεύτερη ζωή, δε καταδικάζουμε το μέλλον κανενός και δεν αποτελούμε κομμάτι των διεφθαρμένων συνειδήσεων.
Κάποια μέρα δε θα δικάζει το χρήμα και η εξουσία και οι χειρότερες φυλακές θα είναι η ντροπή τους όταν όλος ο λαός μας δει ποιοι πραγματικά είναι….Μέχρι τότε αγώνας και αλληλεγγύη σε όσους ματώνουν στο βωμό της δημοκρατίας τους.
