Κοιτάζεις γύρω σου κάποιες στιγμές αυτή τη κοινωνία και αφουγκράζεσαι τους ψίθυρους που ακούγονται για σένα. Νεοναζί, μαχαιροβγάλτης, αλήτης, περιθωριακός, εγκληματίας κ.λ.π. Ακούς πως η δική σου φωνή είναι κάτι το οποίο δε πρέπει να υπάρχει. Η άποψη σου, είτε πολιτική είτε κοινωνική είναι αδίκημα. Η ύπαρξη σου ένα τρομερό λάθος των κοινωνικών φαινομένων.Τότε υψώνεις λίγο το βλέμμα σου και αντικρύζεις τα μάτια όλων αυτών που λένε αυτά για σένα. Να δεις μα ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί που τόσο νοιάζονται για την εξαφάνιση όσων εσύ υποστηρίζεις. Βλέπεις λοιπόν ένα σωρό «επαναστατημένων» νέων με «απελευθερωμένες» αντιλήψεις οι οποίοι «φυσικά» και υπηρετούν όπως λένε έναν ανθρωπιστικό σκοπό. Βλέπεις δεκάδες επαγγελματίες συνδικαλιστές και δεκάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια ευρώ δίχως κανένας από αυτούς να έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Βλέπεις αιώνιους φοιτητές και αιώνιους τεμπέληδες να νοιάζονται για τη κοινωνία. Δεν αξιωθήκαν να φτιάξουν ή να κάνουν κάτι στη δική τους ζωή αλλά αξιώνονται να αλλάξουν όλο τον κόσμο. Βλέπεις τα παιδιά των βουλευτών, των μεγαλοεργολάβων και των βορείων προαστίων να ονομάζονται «αντιεξουσιστές» και αγωνιστές. Μα δέχονται την εξουσία των γονιών τους (μιας και από αυτούς έτρωγαν, ζούσαν, επαναστατούσαν, τους έβγαζαν από το τμήμα κ.λ.π.) και πολεμούν το Κράτος. Μα το Κράτος είναι οι ίδιες τους οι οικογένειες. Βλέπεις το μεγαλύτερο μέσο ενημέρωσης των επαναστατών να χρηματοδοτείτε από τον Σορος. Μα τι παράξενα που φαντάζουν αυτά στα δικά σου μάτια Βλέπεις ένα σωρό μίζερες υπάρξεις δίχως όνειρα να αναζητούν ουτοπίες στις οποίες θα δικαιολογήσουν την αδράνεια τους. Έπειτα κοιτάς παραπέρα και βλέπεις ένα υπέροχο κόσμο όπου πολιτικοί ξεπουλάνε κάθε μέρα τη ζωή σου καταδικάζοντας όχι μόνο εσένα αλλά και το μέλλον των παιδιών σου. Ένα πολιτικό σύστημα της μίζας, της κομπίνας, του γλειψίματος και της βρωμιάς. Γλύψε τον υπουργό, γλύψε τον καθηγητή, γλύψε την εταιρεία και κάτσε να σε γαμήσουν κ όλας αν δεις τα δύσκολα. Όπως κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι και τηλεκριτές σου, των οποίων η βρωμιά σε κάνει να σιχαίνεσαι ακόμα και όταν τους ακούς. Δισεκατομμύρια παζαρεύονται πάνω στη πλάτη σου αλλά εσύ θα μοχθείς μία ζωή για να βγάλεις το ευρό σου. Η εργατική σου δύναμη ένα πιονάκι στη σκακιέρα του Καπιταλισμού. Ένα απλό πιονάκι όπως θέλουν να κάνουν και όλη σου τη ζωή. Ξεπουλάνε το μέλλον σου, διαστρεβλώνουν το παρελθόν σου και προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν το παρών σου.
Σε αυτή τη χούντα των πούστηδων, της αριστερής σκουριάς και των κομπλεξικών υπάρξεων το κακό είσαι εσύ. Εσύ που μιλάς για Τιμή στο κόσμο της λούφας, εσύ που μιλάς για Αξιοπρέπεια την εποχή του συμβιβασμού, εσύ που μιλάς για Πατρίδα –Έθνος και Φυλή την εποχή της Νέας Τάξης και των Πολυεθνικών. Εσύ που εκείνη τη κατουρημένη ποδιά που ζήτησαν να γλείψεις την πήρες και την έτριψες στα μούτρα τους. Εσύ που δεν έχεις ανάγκη από άσυλα γιατί έχεις μάθει να αποκτάς με κόπο και μόχθο ότι σου ανήκει. Εσύ που διάλεξες να κοιτάξεις στη ψυχή σου όταν αυτοί κοίταζαν τη τσέπη και τη σάρκα τους….
Μη ντραπείς ποτέ σου αν αυτή η κοινωνία σε βαφτίζει όπως θέλει. Οι δικοί σου άνθρωποι, οι σύντροφοι σου στον αγώνα και τη ζωή και η οικογένεια σου ξέρει καλά τι και ποιος είσαι. Να ανησυχούσες μόνο αν άκουγες όλους αυτούς να σε υποστηρίζουν. Το ότι σε πολεμάει η Σαπίλα και η Βρωμιά σημαίνει πως δεν είσαι κομμάτι της. Για αυτό συνέχισε το δρόμο που χαράζεις ακόμα πιο περήφανος και πιο δυνατός μέχρι τη νίκη!
