Όταν πέφτει η νύχτα και το σκοτάδι αγκαλιάζει τα πάντα γύρω μας τότε και μόνο τότε μπορούμε να αντικρίσουμε τα άστρα που είναι διασκορπισμένα στον ουρανό. Αφήνοντας τη σκέψη να ταξιδέψει μπορούμε να αναλογιστούμε τον ουρανό ως τον εαυτό μας και τα άστρα ως τα αληθινά χαρακτηριστικά μας. Τότε λοιπόν, έχοντας σβήσει το φως των παντός είδους προβολέων, έχοντας απομακρυνθεί από νότες και ήχους, από λέξεις και τίτλους, από σύμβολα και εικόνες και κοιτάζοντας τη ζωή, τη καθημερινότητα και την ουσία απαλλαγμένη από όλα τα πέπλα της μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε ένα απλό βήμα προσέγγισης στον άγνωστο δρόμο της δικής μας προσωπικής αλήθειας. Γιατί η αλήθεια είναι και αυτή βγαλμένη από κάποια νερά βαφτίσματος. Εκείνες τις στιγμές ερχόμαστε αντιμέτωποι με την γοητεία της ύπαρξης μας και με εκείνο το δρόμο που διαβαίνουμε. Τα άστρα είναι οι αξίες μας. Δεν έχουν μορφή. Δεν είναι πια σύμβολα, ούτε τραγούδια, ούτε ύμνοι, ούτε λέξεις που χορεύουν με την σκέψη. Είναι ενσαρκωμένες στον αγέρα που αναπνέουμε, στη γη που περιμένει να μας αγκαλιάσει, στο αίμα που κυλάει στις φλέβες μας, στον ιδρώτα που κυλάει από το μόχθο, στα σημάδια πάνω στο σώμα μας, στο βλέμμα που αντικρίζουμε τη ζωή και στον ουρανό που πετούν σαν χελιδόνια οι ελεύθερες καρδιές μας. Δίχως όνομα, δίχως μορφή, μόνο μια ατελείωτη ομορφιά. Η Πίστη μας απορρέει από μία βουλητική ανάγκη της ψυχής μας. Αν ήταν δόγμα τα σύννεφα θα έκρυβαν τα πάντα. Αν ήταν ένα ψέμα για να δώσουμε νόημα σε μία δουλική κατ άλλα ζωή τότε ποτέ δε θα τολμούσαμε να φύγουμε από την υπέροχη φωτεινή «μέρα». Για αυτό δε μας ενδιαφέρει αυτό που θα δείξουμε, αυτό που θα πουν για μας, αυτό που θα πούμε εμείς για εμάς. Μας ενδιαφέρει να είμαστε αληθινοί απέναντι στη δική μας προσωπική αλήθεια.
