Πέθανε ένας άνθρωπος από εκείνους που λάμπουν από τις ακτίνες του "lifestyle" που η σημερινή κοινωνία έχει φτιάξει. Δημοσιότητα, φήμη, δόξα, χρήμα, ναρκωτικά, παρτούζες με αλλοδαπούς και πολλά άλλα...Ο κόσμος συνταράχτηκε. Πoιoς τον δολοφόνησε; Γιατι; Δεν πήγε καλά η συναλλαγή; Ο αγοραίος έρωτας; Τι πήγε λάθος; Έφυγε ο "ήρωας", το καλό παιδί, εκείνος που είχε πάρει ένα δρόμο λίγο στραβό. Βγήκαν παλιοί ερωμένοι του και μίλησαν για εκείνον. Έγιναν αφιερώματα. Στη κηδεία του λαοθάλασσα κόσμου τον αποχαιρέτησαν. Θα μείνει αξέχαστος, αθάνατος στους κόλπους της τέχνης...Στο Πέραμα πέθαναν εργάτες. Ο ένας από αυτούς είχε πέντε παιδιά. Η γυναίκα του είχε φύγει πριν ένα μήνα για το μεγάλο ταξίδι. Αυτός ο άνθρωπος έβγαζε το μεροκάματο του στα ναυπηγεία για να θρέψει την οικογένεια του. Σκοτώθηκε στη ζώνη. Η κηδεία του έγινε με δανεικά από συνεργάτες και φίλους. Πέντε παιδιά θα συνεχίσουν τη ζωή μόνα τους. Γύρω του δεν υπήρχε λαοθάλασσα κόσμου αλλά άνθρωποι βασανισμένοι. Προδομένοι από υποσχέσεις αλλά με όνειρα. Για αυτό κάνουν οικογένειες και εργάζονται. Έχουν όνειρα...Δεν έχουν τα χρήματα , ούτε τη πολυτέλεια να προβληματιστούν και να βρεθούν σε "αδιέξοδα". Τους πνίγουν τα χρέη, η επιβίωση. Δεν βγήκαν στο γυαλί. "Αυτοί δε πουλάνε". Δεν είδαμε καμία κηδεία εργατών που παρακαλούσαν για υπερωρίες οι οποίες μπορεί να τους οδηγήσουν στο θάνατο. Αυτός ο εργάτης, ο άγνωστος εργάτης έφυγε. Θα μείνει ξεχασμένος, νεκρός για πάντα στα αμπάρια ενός πλοίου, στα χαρτιά ενός εφοπλιστή.
Αυτή είναι η αξιοκρατία της κοινωνίας τους. Αυτά είναι τα πρότυπα τους. Αυτοί βαφτίζουν ήρωες και "αναλώσιμους". Αυτοί καθορίζουν ποιος θα ξεχαστεί και ποιος όχι. Στο δικό τους κόσμο όμως, στους δικούς τους δούλους. Όχι στο δικό μας..
