Σε κάποιες γνώριμες νότες θα στηθεί ένας χορός πνιγμένος από τα γέλια μιας γενιάς που τη χαρακτήριζε η κυνικότητα, η αλαζονεία και η περιφρόνηση για τον κόσμο που τις προσέφεραν. Ευχήθηκαν τη τέφρα από την υποταγή. Ευχήθηκαν τη λύτρωση από την αιώνια ντροπή. Ρομαντικό τέλος, γονατισμένος μηδενισμός, χάος που πια δεν έρπεται . Ποιητές μιας Τάξης ενός διαφορετικού ανθρώπου. Ασυμβίβαστου, ελεύθερου και τρελού. Τα ζάρια θα είναι πια στα χέρια τους. Το χαμόγελο τους θα γεννάει μία ακατονόμαστη φρίκη και το βλέμμα τους, αθώο όσο το παρελθόν αυτού που θα είναι απέναντι τους, θα στοιχειώνει με τρόμο τις επόμενες στιγμές. Τα νήματα έχουν κοπεί αλλά αυτές οι απελευθερωμένες πλέον μαριονέτες θα κινούνται ακόμα μακριά από το θέατρο που τις είχαν στήσει. Εκεί που χτίζουν προσωρινά το χορό τους και ξαναεξαφανίζονται. Ελεύθερες μα διψασμένες…
