Υπάρχει ένα έργο του Richard Strauss το οποίο λέγεται Η Ζωή ενός Ήρωα και το οποίο αποτελείτε από έξι μέρη. Πρώτο μέρος, Ο Ήρωας και ακολουθούν Οι Αντίπαλοι του Ήρωα, Η Σύντροφος του Ήρωα, Ο Ήρωας στο πεδίο της Μάχης, Τα έργα Ειρήνης του Ήρωα και τέλος η Απόδραση από τον Κόσμο και η Ολοκλήρωση του Ήρωα. Το ενδιαφέρον σε αυτό το μουσικό έργο είναι πως το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος είναι αυτό που αναφέρεται στη σύντροφο του ήρωα ενώ το μικρότερο αυτό που αναφέρεται στους αντίπαλους του...Πράγματι στο δρόμο της ζωής αυτοί που αξίζουν το μικρότερο κομμάτι αναφοράς είναι οι αντίπαλοι. Οι αντίπαλοι ανήκουν πάντα στον υλικό κόσμο και το μόνο που έχεις να μοιραστείς μαζί τους είναι η σύγκρουση. Από εκεί και πέρα κάθε ενασχόληση μαζί τους είναι περιττή και ανώφελη. Παραπάνω όμως από τον προσωπικό μύθο κάθε ανθρώπου, παραπέρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες του, τις νίκες ή τις ήττες, ακόμα μακρύτερα και από την απόδραση του βρίσκεται η Σύντροφος του. Είναι η συνέχεια και η ολοκλήρωση. Είναι η ισότιμη σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκπλήρωσης ονείρων και στόχων. Είναι η γυναίκα που ανηφορίζει στη σύντροφο ενώ ταυτόχρονα και εσύ ανηφορίζεις το δρόμο του συντρόφου. Παλεύεις να κυριέψεις το πιο απόμακρο φρούριο, αυτό μιας ελεύθερης και γενναίας καρδιάς και μετά να σταθείς αντάξιος συνταξιδιώτης στα μονοπάτια της Ζωής. Η σύντροφος σου είναι εκείνη που μοιράζεται και μοιράζεσαι και εσύ μαζί της την τριβή της καθημερινότητας και την αγωνία της αναζήτησης της σκέψης και του πνεύματος. Είναι εκείνα τα χέρια που θα αγγίξουν πρώτα τις πληγές και εκείνα τα μάτια που στη θλίψη θα σου δείξουν την ελπίδα. Στην χαρά χαίρεται όσο εσύ. Στον πόνο και τις δυσκολίες όμως ξαφνιάζεσαι από τη δύναμη της που κάποιες φορές μπορεί να ξεπερνάει και τη δική σου. Κατανοεί την αγνότητα αυτού που θεωρείται νοσηρού και την ανάγκη της λύτρωσης από τη σκλαβιά του προσκυνήματος. Μπορεί ο συναγωνιστής να μοιράζεται μαζί σου το ίδιο σφυρί στην εργασία, τον ίδιο εχθρό στο δρόμο, τις ίδιες χειροπέδες της τυραννίας αλλά η σύντροφος πέρα από συνοδοιπόρος φαντάζει και σαν την βαλκυρία κάθε καθημερινής μάχης. Σε αρπάζει και σε ταξιδεύει στην Βαλχάλα του δικού σας μικρόκοσμου και μετά ξαναεπιστρέφεις στον κύκλο της επιβίωσης και του Αγώνα, μέχρι ο τροχός να σπάσει από τη φθορά του χρόνου ή τις κρούσεις των δυσχερειών. Και τότε ηχούν οι νότες της απόδρασης αλλά ακόμα και αυτές δεν θα αντέξουν όσο άντεξαν εκείνες...
