Μία τράπεζα την χτυπάς όταν όταν δεν παίρνεις τα δάνεια της, τις κάρτες της και τα επιτόκια της.
Μία ακριβή φίρμα την χτυπάς όταν δεν τη φοράς.
Μία πολυεθνική την χτυπάς όταν δεν αγοράζεις από αυτή.
Τη μαζική τροφή των πολυεθνικών την χτυπάς όταν δεν τη τρως.
Την εκκλησία την χτυπάς όταν δε την χρηματοδοτείς.
Τους πολιτικούς τους χτυπάς όταν δεν τους ψηφίζεις και όταν δεν τους έχεις ανάγκη.
Το κράτος το χτυπάς όταν δε συμμετέχεις στα γρανάζια του.
Το κόσμο τον αλλάζεις όταν αλλάξεις εσύ και όχι όταν ντύνεσαι ένα ψέμα.
Αν όμως κάποιος έχει ανάγκη από όλα αυτά τότε το να βγει μία βδομάδα και να φωνάζει και να καίει δεν είναι εξέγερση. Είναι ξέσπασμα, αντίδραση, ένα πυροτέχνημα που θα το σβήσει ο χρόνος και όλοι μετά θα επιστρέψουν στους ρυθμούς τους και αυτός/η θα φυτοζωεί ξανά στο ψέμα που έφτιαξε για να φωλιάσει την όποια ζωή. Δεν χτύπησαν ποτέ το πραγματικό κεφάλαιο οι “εξεγερμένοι”. Αυτούς στους οποίους ανήκουν τα πάντα. Γιατί πολύ απλά πίσω από αυτούς είναι οι ρίζες τους. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι και αυτοί που χτυπάνε παιδιά επειδή φοράνε ελληνικές σημαίες. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι και οι εργατοπατέρες, τα τσιράκια των κομμάτων και οι νταβατζήδες πλατειών και στεκιών. Και εσείς οι “εξεγερμένοι” οι πιστές πόρνες τους. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι όσοι νιώθουν να έχουν την εξουσία σε ένα δεδομένο χώρο και χρόνο και να κάνουν ότι νομίζουν επιβάλλοντας το με τη βία στους υπολοίπους. Για αυτό το “αντιεξουσιαστές” ας το αφήσουν στην άκρη. Κάποιοι ψάχνανε για αντιπολίτευση, άλλοι για μία αφορμή. Όλοι όμως από βουλευτές μέχρι και τσιγγάνους βρήκαν κάτι να καπηλευτούν από τον άδικο χαμό ενός νέου παιδιού. Γιατί όλη αυτή η υποκρισία στήνεται σε ένα θέατρο όπου όμως ο πρωταγωνιστής δεν βρίσκεται πια εδώ. Βρίσκεται μακρυά.
Η εκδίκηση για την εκτέλεση ενός παιδιού δεν είναι ξέσπασμα. Είναι μία χρονοβόρα μάχη με όλους τους μηχανισμούς του συστήματος. Είναι η μάχη ενάντια στην “ανωτερότητα” των μπάτσων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων και όλων των υπολοίπων”εκλεκτών” ανθρώπων. Επίσης κάθε εκδίκηση δε βγαίνει στο δρόμο,στη τηλεόραση και δεν περιφέρεται στην πόλη. Σιωπηλή, μοναχική, σαν το αστέρι που πέφτει προλαβαίνουν μόνο λίγοι να τη δουν Και αυτοί τυχαία.
