Σιχαθήκαμε...
Τις Κυβερνήσεις που μετέτρεψαν την Πατρίδα που αγαπήσαμε σε μία εκδιδόμενη πόρνη και την γυροφέρνουν πότε στη Δύση, πότε στην Ανατολή, πότε στην Εκκλησία, πότε στα κόμματα και πότε στους πλουτοκράτες. Όλοι τους ικανοποιούν τις ορέξεις τους αφήνοντας τη ταρίφα στη κάθε εξουσία. Αγαπήσαμε την Ελευθερία που έγινε ύμνος, τους θανάτους που έγιναν τραγούδια, τους Άνδρες και τις Γυναίκες που φύγαν νωρίς. Όλα φαντάζουν γραφικά σε ένα κόσμο της υποταγής. Ο θάνατος απογυμνώθηκε από κάθε ηρωισμό και η ζωή έγινε ένας ωκεανός κατανάλωσης, ικανοποίησης παθών και καλοπέρασης. Βαφτιστήκαμε σε Αίμα και όχι σε νερό. Το Αίμα των Προγόνων.Το Αίμα των Αθώων. Το Αίμα της Ελευθερίας. Το Αίμα της Δικαιοσύνης. Σε αυτό το Αίμα βαφτιστήκαμε και για αυτό αντικρύζουμε τον Κόσμο πίσω από ένα κόκκινο πέπλο. Το πέπλο της Οργής. Η κάθαρση μας θα αργήσει. Το νερό της Λύτρωσης θα είναι η Θάλασσα της Ζωής που θα θελήσουμε να κολυμπήσουμε τα 20, 30, 40 ή όσα χρόνια ζήσουμε. Φτύνουμε το μελάνι της ντροπής με το οποίο υπογράφουν τις προδοσίες τους. Υπογράφουμε και θα υπογράφουμε μόνο με τον ιδρώτα της εργασίας, το αίμα των πληγών και τα δάκρυα των δυσκολιών.
Σιχαθήκαμε...
Το ψέμα και την υποκρισία. Πίσω από τις μάσκες κάποιου δήθεν κοινωνικού καθωσπρεπισμού κρύβονται οι παιδεραστές, οι σωματέμποροι, οι έμποροι ναρκωτικών και όλη η υπόλοιπη νεοφιλελεύθερη φάρα. Τοκογλύφοι σκλαβώσαν τόσες ζωές με αντάλλαγμα την ανάγκη για μία δουλειά ή για κάποια διασκέδαση. Τοκογλύφοι με σακάκια και γραβάτες. Νόμιμοι καθ όλα. Το πως ξεκίνησαν οι “μπάνκες” φανέρωνε ποιος ήταν και ο πραγματικός σκοπός τους. Αλλά αυτούς δεν τους πειράζει κανείς. Είναι προτιμότερο να πλατσουρίζεις στις λιμνούλες των ασύλων και της κρατικής ανοχής παρά να σταθείς κόντρα στο χείμαρρο της πηγής.
Σιχαθήκαμε...
Την “κονόμα” των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των δήθεν οικολόγων και του κάθε λογής μικροαστού που ψάχνει ένα εύκολο τρόπο να αρπάξει και αυτός κάτι για να μη κουραστεί και πολύ στη ζωή του. Τις δεκάδες παρατάξεις με τη μιζέρια και τα ανθελληνικά κόμπλεξ τους. Το λίκνο με τα παχύδερμα, τις κυράτσες και τα λαμόγια που ονομάζεται βουλή. Κάποτε το 300 συμβόλιζε Άνδρες που κρατήσαν Θερμοπύλες. Σήμερα συμβολίζει 300 που σκάβουν συνεχώς όλο και περισσότερο τις “πύλες” για να μπορέσουν να περάσουν και να αρπάξουν ακόμα περισσότερα ότι έχει απομείνει. Στο άνδρο της ξεφτίλας πουλιούνται κάθε μέρα τα όνειρα και το μέλλον μας.
Σιχαθήκαμε...
Τους “δήθεν” και τους “κάπως”. Τους “μάγκες” και τους “σκληρούς”. Τους “πατριώτες” και όλους αυτούς που κατά καιρούς μας πρήζουν είτε ως “φίλοι” είτε ως εχθροί . Τον πατριώτη θα τον συναντήσουμε στο δρόμο. Για τη Μακεδονία, τη Β. Ήπειρο, την Κύπρο, τη Θράκη, τον Πόντο, τις γενοκτονίες και όλα όσα αφορούν την Ελλάδα μας. Τον εργάτη θα τον συναντήσουμε στη δουλειά και στον πόλεμο ενάντια στα χρωματιστά συνδικάτα και τους εργατοπατέρες. Όλοι οι άλλοι που καπηλεύονται αυτούς τους όρους ας συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους ομοίους τους.
Σιχαθήκαμε...
Τον αντιρατσισμό που μας επέβαλαν. Όταν οι δρόμοι που τρέχαμε μικρά παιδιά κατάντησαν τζαμιά, φωλιές ναρκωτικών και σαρκών, απρόσωπα γκρίζα γκέτο που στο ένα υπόγειο σφάζουν κόκορες και κάνουν βουντού και στο άλλο κάποιος κακομοίρης γέρος που δεν είχε λεφτά να πάει στα βόρεια προάστια κρύβεται φοβισμένος ,τότε η θλίψη γίνεται μίσος. Μίσος για τον παγκόσμιο δουλέμπορο που σπέρνει φτώχεια και πολέμους και δεκάδες έθνη περιφέρονται όπου οι “μαλάκες” ντόπιοι κατάφεραν να οικοδομήσουν με αίμα και επαναστάσεις μία καλύτερη κοινωνία. Περιφέρονται αυτοί ,για να μπορέσει το κεφάλαιο να ξεζουμίζει τις δικές τους πατρίδες. Επαναστατική πράξη δεν είναι να βάλεις χιλιάδες αφρικανούς στη γειτονιά σου χάνοντας εσύ όσα είχες καταφέρει, αλλά να πολεμήσεις το Κεφάλαιο που τους φέρνει στη γειτονιά σου για να λυμαίνεται τις χώρες τους. Μίσος που είναι αδύνατο να σβηστεί θα δημιουργείτε και όταν όλοι όσοι έρχονται προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους εξουσία εκεί που μέχρι χθες ζούσες διαφορετικά. Ο ρατσισμός θα υπάρχει όσο προσπαθούν να κομποστοποιήσουν τους πολιτισμούς. Και αυτός ο ρατσισμός είναι πρώτα οικονομικός, πρώτα ταξικός και τελευταία φυλετικός. Τα γαλλικά προάστια εξεγέρθηκαν καίγοντας όμως τα γαλλικά προάστια. Κανένας πλούσιος δεν έχασε τη βίλα του κανένας εφοπλιστής το κότερο του. Σε αυτή τη κομπόστα του πολυπολιτισμού εξέγερση σημαίνει να τρως τις ίδιες σου τις σάρκες. Είμαστε Λευκοί και Έλληνες. Φυλετικά και πολιτισμικά. Η διατήρηση αυτής της διαφορετικότητας μας είναι το πρώτο θεμέλιο που καρφώνουμε βαθιά στην ύπαρξη μας χτίζοντας τα τείχη απέναντι στον κυριότερο εχθρό μας. Την Παγκοσμιοποίηση – Ισοπέδωση των πολιτισμών, του πνεύματος, των προτύπων και των ονείρων μας για χάρη του εκλεκτού κεφαλαίου.
Σιχαθήκαμε...
Τα πρόσωπα τους, τα λόγια τους, τα χαμόγελα τους και τις υποσχέσεις τους. Όταν στον ηλίθιο μιλήσεις για Αξιοπρέπεια και Τιμή θα γελάσει. Και από εκεί καταλαβαίνουμε ποιος είναι ηλίθιος. Θα γελάσει γιατί του φαίνονται αστεία. Όντος για έναν ξεφτίλα, η αξιοπρέπεια είναι αστείο πράγμα όπως και για έναν κομπλεξικό η Τιμή.
Σιχαθήκαμε...
Τον κόσμο τους
Μα χτίζουμε τον δικό μας. Γυμνοί από κάθε τίτλο, κάθε ζωγραφιά, κάθε μάρκα και κάθε κοινωνική ή πολιτική ορθότητα ορθώνουμε πρώτα και πάνω από όλα τη Ζωή μας. Και μέσα από τα τείχη αυτής της Ζωής ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα. Ορθώνουμε τα στήθια μας και χαμογελάμε στη μοναξιά γιατί ο χρόνος μας δίδαξε πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από τους πολλούς. Χαμογελάμε σαν εκείνη τη νεκρή κεφαλή. Χαμογελάμε από τη χαρά που διαποτίζει τις καρδιές μας καθώς χαράζουμε τη διαχωριστική γραμμή με την ξεφτίλα, την υποταγή και την υποκρισία σε όλα όσα αγαπάμε. Στην εργασία μας, στην αναζήτηση μας, στον Αγώνα μας, στην μουσική μας, στην υποκουλτούρα μας. Αυτή η διαχωριστική γραμμή χαράσσεται απαλά και γαλήνια δίχως καμία θλίψη ή νοσταλγία από την αξιοπρέπεια μας. Χαιρόμαστε κάθε φορά που οι εχθροί επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτής της γραμμής. Όταν σε βρίζουν, πολεμούν, χτυπούν, δυσφημούν, κατηγορούν και ψευδολογούν είναι σαν να δείχνουν με το δάχτυλο τους την ύπαρξη της. Δείχνουν σε ποιο κόσμο ανήκουμε εμείς και σε ποιον αυτοί...
