Είμαστε προκατειλημμένοι...

Από μικρά παιδιά είχαμε πάρα πολλά ελαττώματα. Στα αυτιά μας όλα αυτά που αραδιάζαν οι κήρυκες του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης ακούγονταν σαν ατελείωτες παπαρολογίες από βολεμένα ανθρωπάκια που πέρα από τη σαπίλα της αριστεράς και την σκουριά του βολέματος δεν διακρίναμε τίποτα αξιόλογο στη μίζερη ζωή τους. Λες και κάποιος τους πλήρωνε για να ξεριζώσουν από το μυαλά μας την Ελλάδα και να βάλουν στη θέση τους κάποιο πολύχρωμο μπουρδέλο, μηδενιστικό και ανούσιο σαν τις φάτσες τους. Με πάθος προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν τον Τσε Γκεβάρα, το Πολυτεχνείο, τα αγανακτισμένα παιδιά με τις κουκούλες, το “Ολοκάυτωμα” και πολλά άλλα τέτοια. Αλλά εμείς είχαμε ελαττώματα. Δεν είχαμε ανάγκη κανέναν Τσε όταν διαβάσαμε για τον Πάυλο Μελά. Δεν είχαμε ανάγκη κανένα Πολυτεχνείο όταν μάθαμε για το Μεσολόγγι. Δεν δείχναμε καμία συμπάθεια για τα βολεμένα κωλόπαιδα όταν αντικρύσαμε τον αγώνα των δικών μας ανθρώπων στην “εξέγερση” της συνεχής πάλης ενάντια σε όλους και σε όλα για μία περήφανη ζωή. Δεν γουστάραμε να μαθαίνουμε για κανένα άλλο “Ολοκαύτωμα” προτού μάθουμε και αγωνιστούμε για τις δεκάδες γενοκτονίες εις βάρος των Ελλήνων.

Πέρα από αυτά όμως, από τότε είχαμε άλλο ένα σημαντικό ελάττωμα. Ακολουθούσαμε το ένστικτο μας και αφήναμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να διακρίνουν αυτές τι είναι ομορφιά και τι όχι. Τι είναι ασχήμια, τι μας προκαλεί αηδία και τι μας ελκύει. Ο καθωσπρεπισμός της σημερινής κοινωνίας δε μας συγκινεί καθόλου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μας αρέσουν και όσα λαμβάνουν χώρα. Απλά θέτουμε εμείς τα όρια της ανεκτικότητας μας αλλά και αυτά των προκαταλήψεων. Γιατί όπως και να το κάνουμε, για να είμαστε ειλικρινείς έχουμε προκαταλήψεις. Και δεν ντρεπόμαστε για αυτό καθόλου. Αυτοί είμαστε. Αυτά νιώθουμε. Δε θα καταπιέσουμε εμείς τον εαυτό μας για να δεχτεί όλα όσα μας πλασάρουν κάθε μέρα από την τηλεόραση, τα περιοδικά και όλα τα υπόλοιπα μέσα. Ελευθερία για εμάς είναι να είμαστε οι εαυτοί μας, να ακολουθούμε το ένστικτο μας και να πειθαρχούμε συνειδητά σε ότι απορρέει από τη δική μας συνείδηση και όχι σε ότι τα χρονικά και κυρίως οικονομικά δεδομένα μας επιβάλλουν.

Στην δική μας αισθητική λοιπόν όλη αυτή η ιστοριούλα των διαφυλετικών σχέσεων και της “απελευθέρωσης” φαντάζει σαν άλλο ένα ακόμη σαπισμένο κομμάτι στη μουχλιασμένη σούπα των σύγχρονων κοινωνιών. Μας θέλουν να νιώθουμε “τύψεις” για την καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς. Να “αγκαλιάσουμε” τους βασανισμένους και καημένους, να “ανοίξουμε” τα μυαλά μας και να αποβάλλουμε τα λανθασμένα ρατσιστικά στοιχεία μας. Επειδή όμως εμείς όλα αυτά τα έχουμε γραμμένα στους πάτους κάποιων παλιών αρβυλών δεν πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι τους. Δεν τους θέλουμε στη γειτονιά μας, δεν τους θέλουμε στις παρέες μας, δεν τους θέλουμε στη δουλειά μας, δεν τους θέλουμε γενικά στη καθημερινότητα μας. Υπάρχουν πολλοί προς το παρόν και ακόμα περισσότεροι στο μέλλον όπως φαίνεται οι οποίοι έχουν ανοιχτές τις “αγκάλες” για κάθε φυλής μετανάστη, κάθε συκιάς ομοφυλόφιλο και κάθε καρυδιάς μαλάκα. Εκεί λοιπόν, όλοι μαζί στη βαβυλωνία σας, με κάποιον Μπους, Ομπάμα, Σόρος να σας ελέγχει, με κάποιο αφεντικό να σας πετάει κάνα ψίχουλο να φάτε, με κάποιο κράτος να σας δίνει άσυλα να υπάρχεται, με κάποια σιχαμένη να πηδάτε και καμιά μόδα να δίνει νόημα στην ανυπαρξία σας. Οι σιχαμένες ψυχές και τα κομπλεξικά μυαλά είτε τα ντύνετε με σακάκια είτε με κουρελούδες πάντα θα σέρνονται πίσω από τη σκλαβιά μιας ψευδοελευθερίας και μιας μιασμένης ηθικής.

Και επειδή γνωρίζουμε πως αν εμείς υποστηρίξουμε κάτι αυτοί που είναι απέναντι μας θα τρέξουν να κάνουν το αντίθετο και καλά για να μας εκνευρίσουν ας τους ενημερώσουμε πως όλα αυτά τα σκουπιδάκια που γουστάρουν μαυρούλιδες και όλοι αυτοί οι τυπάδες με τα φαρδιά και τα rap-arap-hardcore και λοιπές μαλακίες μας προκαλούν ένα αίσθημα λύπησης αλλά ποτέ δε θα μας προκαλέσουν αίσθημα οίκτου.

Η Αρχή

Ηγέτης...

Αυτός που εμπνέει σεβασμό και δέος, καθώς η ηθική του ξεπερνά ηγετικά απωθημένα και εξουσιαστικά συμπλέγματα.. Αυτός στον οποίο όλο το Έθνος δίνει πρόθυμα όρκο υπακοής και πίστης.. Αυτός που η ζωή,η προσωπικότητα και η δράση του αποτελούν παράδειγμα.. Αυτός που φτάνει στο ανώτατο σημείο της φωτεινής πυραμίδας όλων εκείνων των λαμπρών ανθρώπων που αγωνίστηκαν για τη Φυλή,την Πατρίδα και την Τιμή.. Αυτός που εξυψώνει τις παραδόσεις, τις τέχνες και τον πολιτισμό και γαλουχεί τις νέες γενιές μ' αυτά.. Αυτός που ως καθήκον και όραμα έχει την ευημερία του Έθνους του..

Όχι αυτός που ξεπουλιέται για τα χρήματα, τις βίλες, τις γυναίκες (στην καλύτερη περίπτωση) και την εξουσία... Όχι αυτός αυτός που εμπορεύεται τα ιδανικά και την ηθική του (αν διέθετε ποτέ κάτι από αυτά) για την απόκτηση παραπάνω δύναμης... Όχι αυτός που στο όνομα μιας (δήθεν) δημοκρατίας επιβάλλει στο Λαό καθετί αρρωστημένο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κλειστών κύκλων που ανήκει... Όχι αυτός που απεμπολεί τις παραδόσεις και εξαλείφει με κάθε τρόπο τη διαφορετικότητα του Έθνους του, παρασύροντας το Λαό σε μια ανηλεή δίνη αναμεμειγμένων πολιτισμών,όπου ο καθένας χάνει την ταυτότητά του.. Και προπαντός ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ που ξεχνά το αλύτρωτο Έθνος και αγνοεί την κραυγή της βασανισμένης Φυλής..

Τίσις

Για να μην ξεχνιόμαστε....

Εεεειιιιι μάγκα έμαθες τα νέα...

Σχεδιάστε - Διαδώστε -Υποστηρίξτε!

http://novartists.webs.com/

Εσύ δε θα μας πάρεις τα μυαλά....

Έγινε η φρίκη συνήθεια μας...

Θυμάμαι ένα παλιό ελληνικό ροκ κομμάτι που αναφερόταν στον πόλεμο στο Σαράγιεβο. Σε κάποιο σημείο του έλεγε “στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρώς”...
Και πράγματι εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε να πραγματοποιείται μια συστηματική Γενοκτονία, ένα πραγματικό Ολοκαύτωμα ενός λαού που αγαπάει την Πατρίδα του περισσότερο από την ίδια του τη ζωή. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε μικρά παιδιά να ξεψυχούν, σάρκες ξεσκισμένες, χαλάσματα, ερείπια, πόνο, φρίκη και αίμα. Ποτάμια από αίμα. Βλέπουμε μικρά παιδιά με μία σφεντόνα να στέκονται απέναντι σε τεθωρακισμένα. Δεκάδες ντοκιμαντέρ που μένουν στην άκρη αποδεικνύουν τη φρίκη. Αποδεικνύουν πως οι ερπύστριες δεν πατάνε μόνο εκείνο τον απροσκύνητο λαό αλλά και όποιον σταθεί να τους βοηθήσει. Δεκάδες πόλεμοι έχουν κατακερματίσει τα έθνη εκείνα που αντιστέκονται από τους ίδιους και τους ίδιους... Μα κανείς δεν μπορεί να πεί κάτι για αυτούς...Είναι κακό, είναι άδικο, είναι απαγορευμένο...
Και από την οθόνη λοιπόν καθώς μασουλάει κάνα “χάμπουργκερ” ή πίνει καμία μπύρα ο “δυτικός” πολιτισμένος άνθρωπος βλέπει καθημερινά τόσες σφαγές που του φαντάζουν πλέον ρουτίνα. Ίσως να βγάλει και κάνα ανέκδοτο. Ίσως να στάξει και ένα δάκρυ όταν δεί άλλο ένα νεκρό παιδί. Για κάποια περίοδο κ όλας θα γίνει φανατικός πολέμιος του Ισραήλ αλλά μόλις αλλάξει κανάλι θα του περάσει. Κάποιοι βέβαια δε χάνουν την ευκαιρία να πουλήσουν και ιδεολογία. Έτσι λοιπόν οι χίπιδες θα πάρουν την ντουντούκα, ο κλασσικός αριστερός τεμπέλης συνδικαλιστής δημόσιος υπάλληλος θα φορέσει την μαντίλα και θα πουλήσει μεντοριλίκι στην πορεία σε διψασμένους για “γνώση” επαναστάτες και κάποιες άλλες καθηγήτριες θα πούν πέντε με έξι διεθνιστικές παπαρολογίες στους μαθητές τους πρωτού πάνε να αράξουν σε μία κουλτουριάρικη καφετέρια το απόγευμα να ψαρέψουν κάνα μπάρμπα. Αυτά λοιπόν, τα ολίγα αλλά συνεχώς επαναλαμβανόμενα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό τον τόπο όσο σε κάποιον άλλο το Ολοκαύτωμα συνεχίζει και θα συνεχίζει να θερίζει. Να μη ξεχάσουμε και τις δηλώσεις που τόσο συγκινημένοι θα κάνουν οι πολιτικοί...
Αυτά γίνονται και θα γίνονται όσο οι χίπιδες και διεθνιστές καπηλεύονται τον Απελευθερωτικό Αγώνα ενός Περήφανου για τη Φυλή και τη Γη του Έθνους. Οι Παλαιστίνιοι δεν πολεμάνε για την ειρήνη και τη μαριχουάνα, ούτε για την παγκοσμιοποίηση και την Coca Cola. Επίσης δεν χρηματοδοτούνται από κανένα Ίδρυμα, από κανένα Παρατηρητήριο και δεν πουλάνε ψευδοκουλτούρα. Οι Παλαιστίνιοι πολεμάνε για την Πατρίδα και το Έθνος τους. Οι Παλαιστίνιοι δεν καίνε την σημαία τους όσο και αν κάποιοι την έχουν ξεφτιλίσει. Οι Παλαιστίνιοι δεν βλέπουν το βράδυ τους εαυτούς τους στο home cinema και δεν σερφάρουν στο myspace. Οι Παλαιστίνιοι δεν φοράνε nike όταν καίνε την αμερικάνικη σημαία και δεν έχουν κανένα άσυλο να τους προστατεύσει Οι Παλαιστίνιοι έχουν μονάχα Πατρίδα, Φυλή και Πίστη. Για αυτό όποιος “συγκινείται” από αυτόν τον Αγώνα θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει Γιατί γίνεται και ποιος είναι αυτός που το 2008 διαπράττει Γενοκτονίες.

Η δική μας καθημερινή “Kωμωδία”.

Το ποίημα του Δάντη Αλιγκέρι Κωμωδία ή καθιερωμένο ως Θεία Κωμωδία όπως ονομάστηκε από τον Βοκάκιο μας ταξιδεύει σε μία περιπλάνηση του ποιητή στην Κόλαση, στο Καθαρτήριο και τέλος στον Παράδεισο. Η πορεία αυτή για κάποιους είναι ένα ωραίο ανάγνωσμα, για κάποιους άλλους ένα μοναδικό έργο τέχνης ενώ για μερικούς αποτελεί ένα συμβολισμό μιας καθημερινής πορείας, μιας πορείας που δεν έχει μία αρχή και ένα τέλος αλλά επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς...
Κάθε άνθρωπος που αγωνιά για την ελευθερία της σκέψης του, της κρίσης του, των πράξεων του και εν τέλει της ζωής του ξεκινά ένα δύσκολο δρόμο όπου ο μόνος σίγουρος πρώτος και τελευταίος σύντροφος του είναι η γοητεία και η ειλικρίνεια της δικής του Πίστης και του δικού του μοναδικού ανάμεσα σε άπειρους προσωπικού μύθου. Η μάζα και οι πράξεις της ή οι πράξεις που μπορούν να εμφανιστούν στη μάζα αποτελούν για πολλούς τη δικαιολόγηση της αδράνειας, της νοσηρότητας και της παρακμής που μπορεί να τους διακρίνει. Σε ένα τσιμεντένιο τεχνητό περιβάλλον, όπου η γή βάφτηκε με το μονότονο μαύρο της πίσσας και οι ορίζοντες με σάπιο γκρι υπάρχει η γενικευμένη εντύπωση ενός κόσμου που όλα είναι επιτρεπτά και όλα είναι ανεκτά εκτός από εκείνα που δεν θα επιτρέψουν την ύπαρξη αυτής της αταξίας. Αλλοτριωμένη η σκέψη περιπλανιέται στη διασκέδαση, βουτάει στους ωκεανούς της απραξίας και παραδίδεται σε οτιδήποτε θα της πετάξει στα μούτρα όποια οθόνη βρεθεί μπροστά της. Η εξάρτηση της ευτυχίας από το “lifestyle” και η αδιάκοπη ταύτιση της δύναμης με την εξουσία οδηγούν ολοένα σε ένα και μοναδικό πράγμα. Κλωνοποιημένους μαζάνθρωπους που τριγυρνούν στις υπεραγορές των ελπίδων διαλέγοντας μία κονσερβοποιημένη μερίδα νοήματος σε μία ζωή που περισσότερο φαντάζει σαν βάρος παρά σαν δώρο.
Πολλές φορές όμως, σε κάποια μάτια αυτός ο γνωστός τοκογλύφος που αρέσκεται στο να σέρνει στα καταστήματα του τις ψυχές των ανθρώπων φαντάζει αηδιαστικός. Φαντάζει εχθρός. Είναι πεπεισμένοι για αυτό και καμία τεχνητή ενοχή δεν γίνεται να αλλάξει αυτήν την εντύπωση. Τότε λοιπόν, μακρυά από όλα όσα αναφέρθηκαν ξεκινά ο θάνατος και η ζωή, η αυγή και η δύση, οι δαίμονες και οι άγγελοι,η αμαρτία και η τιμωρία, ο παράδεισος και η κόλαση να στήνουν έναν ασταμάτητο χορό στις νότες κάθε προσωπικής αλήθειας. Είναι η συνείδηση, αγνή και καθάρια, εκείνη που θα χαράζει σιγά σιγά την πορεία της πράξης. Της πράξης που η ίδια θα κριθεί στην αναδραστική της πορεία από τη γενεσιουργό της δύναμη. Είναι η σκέψη εκείνη που αν αφεθεί ελεύθερη θα ξεκινήσει ένα ατέλειωτο ανεξέλεγκτο ταξίδι που σίγουρα όλοι οι σταθμοί του δεν θα είναι εξίσου φωτεινοί. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που θα αγαπήσει με την ορμή ενός χειμάρρου και θα μισήσει με τα πιο πρωτόγονα ένστικτα του. Είναι μία από τις επόμενες μέρες εκείνη που ο ελεύθερος άνθρωπος θα κυλιστεί στη δική του Κόλαση, θα συρθεί στο δικό του Καθαρτήριο και θα φτάσει στον δικό του Παράδεισο. Είναι η πορεία της καθημερινότητας του. Είναι η απομάκρυνση του από τη δουλοπρέπεια, είναι η κατεύθυνση του προς την ασαφή μα γοητευτική έννοια της ολοκλήρωσης του. Αυτός είναι ο ελεύθερος άνθρωπος. Αυτός που βιώνει τη Κωμωδία του “Θείου” στοιχείου που κρύβει μέσα του...

Ευχές για ένα δυναμικό και μαχητικό νέο έτος.

Στα μονοπάτια που χαράζουμε δεν υπάρχει η κατάκτηση της “κορυφής” γιατί σε κάθε βήμα που διαλέγουμε όταν κοιτάξουμε ψηλά διακρίνουμε ακόμα περισσότερες. Υπάρχει μόνο η ικανοποίηση της συνέχισης του δρόμου μας.