Από μικρά παιδιά είχαμε πάρα πολλά ελαττώματα. Στα αυτιά μας όλα αυτά που αραδιάζαν οι κήρυκες του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης ακούγονταν σαν ατελείωτες παπαρολογίες από βολεμένα ανθρωπάκια που πέρα από τη σαπίλα της αριστεράς και την σκουριά του βολέματος δεν διακρίναμε τίποτα αξιόλογο στη μίζερη ζωή τους. Λες και κάποιος τους πλήρωνε για να ξεριζώσουν από το μυαλά μας την Ελλάδα και να βάλουν στη θέση τους κάποιο πολύχρωμο μπουρδέλο, μηδενιστικό και ανούσιο σαν τις φάτσες τους. Με πάθος προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν τον Τσε Γκεβάρα, το Πολυτεχνείο, τα αγανακτισμένα παιδιά με τις κουκούλες, το “Ολοκάυτωμα” και πολλά άλλα τέτοια. Αλλά εμείς είχαμε ελαττώματα. Δεν είχαμε ανάγκη κανέναν Τσε όταν διαβάσαμε για τον Πάυλο Μελά. Δεν είχαμε ανάγκη κανένα Πολυτεχνείο όταν μάθαμε για το Μεσολόγγι. Δεν δείχναμε καμία συμπάθεια για τα βολεμένα κωλόπαιδα όταν αντικρύσαμε τον αγώνα των δικών μας ανθρώπων στην “εξέγερση” της συνεχής πάλης ενάντια σε όλους και σε όλα για μία περήφανη ζωή. Δεν γουστάραμε να μαθαίνουμε για κανένα άλλο “Ολοκαύτωμα” προτού μάθουμε και αγωνιστούμε για τις δεκάδες γενοκτονίες εις βάρος των Ελλήνων.Πέρα από αυτά όμως, από τότε είχαμε άλλο ένα σημαντικό ελάττωμα. Ακολουθούσαμε το ένστικτο μας και αφήναμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να διακρίνουν αυτές τι είναι ομορφιά και τι όχι. Τι είναι ασχήμια, τι μας προκαλεί αηδία και τι μας ελκύει. Ο καθωσπρεπισμός της σημερινής κοινωνίας δε μας συγκινεί καθόλου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μας αρέσουν και όσα λαμβάνουν χώρα. Απλά θέτουμε εμείς τα όρια της ανεκτικότητας μας αλλά και αυτά των προκαταλήψεων. Γιατί όπως και να το κάνουμε, για να είμαστε ειλικρινείς έχουμε προκαταλήψεις. Και δεν ντρεπόμαστε για αυτό καθόλου. Αυτοί είμαστε. Αυτά νιώθουμε. Δε θα καταπιέσουμε εμείς τον εαυτό μας για να δεχτεί όλα όσα μας πλασάρουν κάθε μέρα από την τηλεόραση, τα περιοδικά και όλα τα υπόλοιπα μέσα. Ελευθερία για εμάς είναι να είμαστε οι εαυτοί μας, να ακολουθούμε το ένστικτο μας και να πειθαρχούμε συνειδητά σε ότι απορρέει από τη δική μας συνείδηση και όχι σε ότι τα χρονικά και κυρίως οικονομικά δεδομένα μας επιβάλλουν.
Στην δική μας αισθητική λοιπόν όλη αυτή η ιστοριούλα των διαφυλετικών σχέσεων και της “απελευθέρωσης” φαντάζει σαν άλλο ένα ακόμη σαπισμένο κομμάτι στη μουχλιασμένη σούπα των σύγχρονων κοινωνιών. Μας θέλουν να νιώθουμε “τύψεις” για την καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς. Να “αγκαλιάσουμε” τους βασανισμένους και καημένους, να “ανοίξουμε” τα μυαλά μας και να αποβάλλουμε τα λανθασμένα ρατσιστικά στοιχεία μας. Επειδή όμως εμείς όλα αυτά τα έχουμε γραμμένα στους πάτους κάποιων παλιών αρβυλών δεν πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι τους. Δεν τους θέλουμε στη γειτονιά μας, δεν τους θέλουμε στις παρέες μας, δεν τους θέλουμε στη δουλειά μας, δεν τους θέλουμε γενικά στη καθημερινότητα μας. Υπάρχουν πολλοί προς το παρόν και ακόμα περισσότεροι στο μέλλον όπως φαίνεται οι οποίοι έχουν ανοιχτές τις “αγκάλες” για κάθε φυλής μετανάστη, κάθε συκιάς ομοφυλόφιλο και κάθε καρυδιάς μαλάκα. Εκεί λοιπόν, όλοι μαζί στη βαβυλωνία σας, με κάποιον Μπους, Ομπάμα, Σόρος να σας ελέγχει, με κάποιο αφεντικό να σας πετάει κάνα ψίχουλο να φάτε, με κάποιο κράτος να σας δίνει άσυλα να υπάρχεται, με κάποια σιχαμένη να πηδάτε και καμιά μόδα να δίνει νόημα στην ανυπαρξία σας. Οι σιχαμένες ψυχές και τα κομπλεξικά μυαλά είτε τα ντύνετε με σακάκια είτε με κουρελούδες πάντα θα σέρνονται πίσω από τη σκλαβιά μιας ψευδοελευθερίας και μιας μιασμένης ηθικής.
Και επειδή γνωρίζουμε πως αν εμείς υποστηρίξουμε κάτι αυτοί που είναι απέναντι μας θα τρέξουν να κάνουν το αντίθετο και καλά για να μας εκνευρίσουν ας τους ενημερώσουμε πως όλα αυτά τα σκουπιδάκια που γουστάρουν μαυρούλιδες και όλοι αυτοί οι τυπάδες με τα φαρδιά και τα rap-arap-hardcore και λοιπές μαλακίες μας προκαλούν ένα αίσθημα λύπησης αλλά ποτέ δε θα μας προκαλέσουν αίσθημα οίκτου.
Στην δική μας αισθητική λοιπόν όλη αυτή η ιστοριούλα των διαφυλετικών σχέσεων και της “απελευθέρωσης” φαντάζει σαν άλλο ένα ακόμη σαπισμένο κομμάτι στη μουχλιασμένη σούπα των σύγχρονων κοινωνιών. Μας θέλουν να νιώθουμε “τύψεις” για την καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς. Να “αγκαλιάσουμε” τους βασανισμένους και καημένους, να “ανοίξουμε” τα μυαλά μας και να αποβάλλουμε τα λανθασμένα ρατσιστικά στοιχεία μας. Επειδή όμως εμείς όλα αυτά τα έχουμε γραμμένα στους πάτους κάποιων παλιών αρβυλών δεν πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι τους. Δεν τους θέλουμε στη γειτονιά μας, δεν τους θέλουμε στις παρέες μας, δεν τους θέλουμε στη δουλειά μας, δεν τους θέλουμε γενικά στη καθημερινότητα μας. Υπάρχουν πολλοί προς το παρόν και ακόμα περισσότεροι στο μέλλον όπως φαίνεται οι οποίοι έχουν ανοιχτές τις “αγκάλες” για κάθε φυλής μετανάστη, κάθε συκιάς ομοφυλόφιλο και κάθε καρυδιάς μαλάκα. Εκεί λοιπόν, όλοι μαζί στη βαβυλωνία σας, με κάποιον Μπους, Ομπάμα, Σόρος να σας ελέγχει, με κάποιο αφεντικό να σας πετάει κάνα ψίχουλο να φάτε, με κάποιο κράτος να σας δίνει άσυλα να υπάρχεται, με κάποια σιχαμένη να πηδάτε και καμιά μόδα να δίνει νόημα στην ανυπαρξία σας. Οι σιχαμένες ψυχές και τα κομπλεξικά μυαλά είτε τα ντύνετε με σακάκια είτε με κουρελούδες πάντα θα σέρνονται πίσω από τη σκλαβιά μιας ψευδοελευθερίας και μιας μιασμένης ηθικής.
Και επειδή γνωρίζουμε πως αν εμείς υποστηρίξουμε κάτι αυτοί που είναι απέναντι μας θα τρέξουν να κάνουν το αντίθετο και καλά για να μας εκνευρίσουν ας τους ενημερώσουμε πως όλα αυτά τα σκουπιδάκια που γουστάρουν μαυρούλιδες και όλοι αυτοί οι τυπάδες με τα φαρδιά και τα rap-arap-hardcore και λοιπές μαλακίες μας προκαλούν ένα αίσθημα λύπησης αλλά ποτέ δε θα μας προκαλέσουν αίσθημα οίκτου.
