Η ξεφτίλα είναι αυτή που οδηγεί στην σκλαβιά ή η σκλαβιά αυτή που οδηγεί στην ξεφτίλα άραγε. Ένα ερώτημα το οποίο το θέτουμε σε όλους αυτούς που αρέσκονται στις μόδες των καιρών πλέκοντας παράλληλα και ένα πέπλο “αντιδραστικότητας” και “επαναστατικότητας” γύρω από αυτό. Πασχίζουν λένε για ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα είναι σκλαβωμένοι στο ίδιο το ψέμα που φτιάξαν για να δώσουν ένα νόημα στην ανούσια ζωή. Πείτε μας πραγματικά, δίχως τα ρούχα, δίχως τις συγκεκριμένες μάρκες, δίχως τις εκατοντάδες φωτογραφίες στο myspace, facebook, hi5, δίχως τη μόστρα στην πλατεία και στα πάρτυ, δίχως την ποζεριά στις συναυλίες και δίχως τις ζωγραφιές στα σώματα τι είναι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι μας σε αυτόν τον μικρόκοσμο; Μήπως είναι αυτοί που αλλάζουν τις πολιτικές τους θέσεις ανάλογα με την παρέα που βρίσκονται; Μήπως είναι αυτοί που σε “φασίστες” που “μετράνε” λένε ότι δεν έχουν πρόβλημα ενώ όπου θεωρούν όπου τους παίρνει κάνουν επιθέσεις; Μήπως είναι αυτοί που όταν ένας “εχθρός” τους τσακίσει αυτοί στοχοποιούν ή “ξεσπάνε” σε άλλους δίνοντας τον ορισμό της δειλίας; Μήπως είναι αυτοί που περιστασιακά απασχολούνται ενώ δηλώνουν “σταυρωμένοι” εργάτες” Μήπως είναι αυτοί που η κόκα και το χασίσι πηγαινοέρχεται στους γύρω τους και κάνουν τα στραβά μάτια; Μήπως είναι αυτοί που παίζουν “mainstream” δήθεν rock n roll σε αναρχικά στέκια; Μήπως είναι τα παιδιά του πανεπιστημιακού ασύλου και των καταλήψεων; Μήπως είναι αυτοί που τα έχουν καλά με όποιον επικρατεί κατά περιόδους στο δρόμο;Όλα αυτά τα μήπως δεν είναι ρητορικά. Είναι γεγονότα. Τα ξέρουμε και τα ξέρουνε. Γνωρίζουν πολύ καλά πως ο κόσμος μας με τον κόσμο τους δεν έχει κανένα κοινό στοιχείο. Κανένα. Και κανένας από τη πλευρά μας δεν έχει θέση ανάμεσα τους. Και όποιος βρίσκεται κατά καιρούς πολύ απλά δεν προέρχεται ή δεν βρίσκεται πια στη δική μας πλευρά. Όσο για εκείνους δεν περιμένουμε κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας. Κατά καιρούς γλύφουν αυτούς που έχουν τσακίσει τους ίδιους τους φίλους. Συμμετέχουν σε εκδηλώσεις που την άλλη μέρα θα κατηγορούν. Λογικά επακόλουθα της ξεφτίλας ή καλύτερα της σκλαβιάς που πολλοί είναι εγκλωβισμένοι. Όταν το punk και το oi! κοστολογείται από τους μαγαζάτορες, όταν οριοθετείται από τους νταβατζίδες, όταν προσκυνά την αναρχία, όταν μετατρέπεται σε κέρδος από ένα κομμάτι των δημιουργών του οι οποίοι μετά από δεκαετίες θυμήθηκαν τι έπαιζαν μικροί για να βγάλουν το χαρτζιλίκι, όταν πνίγεται στην μπύρα που αγοράζεται από γεμάτες με χαρτζιλίκι τσέπες και όταν αποτελεί άλλοθι για κάθε πικραμένο τότε είναι πια νεκρό. Και εκεί που πεθαίνει μία έκφανση της νεανικής αντιδραστικότητας εμείς δεν έχουμε καμία θέση.
Για όποιον όμως θέλει να σταθεί από αυτή τη πλευρά που η μουσική αποτελεί μία απλή σταγόνα στο ποτάμι μιας ολάκερα διαφορετικής ζωής, το βλέμμα του θα πρέπει να βλέπει πίσω από την επιφάνεια. Πίσω από τα κούφια λόγια, τις ανούσιες θεωρίες, τη μόστρα και την αυτοϊκανοποίηση του καθενός. Να κοιτάξει τις πράξεις, τις θυσίες, το μόχθο και τις επιλογές. Οι επιλογές στη ζωή είναι ο καθρεφτισμός της συνείδησης. Το μαγαζί που θα πας και θα δώσεις τα χρήματα σου, οι παρέες σου, οι συγκρούσεις σου, το τι θα αγοράσεις, τι θα ακούσεις, πως θα βγάλεις χρήματα, πως θα χαράξεις τον προσωπικό σου δρόμο. Αυτή η ζωή, που ξετυλίγεται καθημερινά, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε μέρα είναι το πεδίο που το βλέμμα μας άλλοτε αγωνιά να αναζητήσει την προσπάθεια, την πρόκληση, τον έρωτα, τη φιλία, το αύριο...
Για αυτό δε μας ενδιαφέρει αν οι μόδες σήμερα σπέρνουν αυτό που στα μάτια μας φαντάζει σαν σκλαβιά. Η δική μας, προσωπική αξιοπρέπεια είναι αρκετά πολύτιμη για να την ξεπουλήσουμε τόσο φτηνά και αρκετά δυνατή για να μας ωθεί ακόμα πιο μακρυά. Μακρυά από την ξεφτίλα, μακρυά από τη δειλία, μακρυά από τη σκλαβιά.
