Οι «παραδοσιακοί»…

Πως θα τους αναγνωρίσετε… Πως θα γίνεται και εσείς ένας από αυτούς…

Περνάς μεσημέρι από γνωστές πλατείες και βλέπεις skins...
Είναι η εργατική τάξη που αναπαύεται. Αν είναι στο δεύτερο καφέ σημαίνει ότι έχουν ανοίξει και τα μάτια τους. Το μεσημέρι το φαγητό θα το έχει έτοιμο η μαμά, όπως και το νέο σιδερωμένο fred perry.
Περνάς από τα βόρεια προάστια και βλέπεις ξαφνικά τύπους με μπλουζάκια 4skins…
E μόλις κατέφθασε η νέα παραγγελία που έκαναν. Φοβερό συγκρότημα, κατέβασαν όλα τα κομμάτια του σε mp3 και στο σαλόνι με το home cinema βάζουν τέρμα το Evil.
Καλώδια.
Τα χέρια των ηρώων τις εργατικής τάξης είναι συνηθισμένα σε καλώδια. Όχι βέβαια σε αυτά των κομπρεσέρ, μπαλαντέζας, τρυπανιών αλλά σε αυτά του μικροφώνου, των ηχείων. Αλλά και τα δύο ρεύμα χρειάζονται.
Βία.

Όπου τους παίρνει είναι αντί. Όπου δε τους παίρνει είναι πατριώτες ή κάτι άλλο.

Λεφτά.

Να είναι καλά οι άνθρωποι που τους συντηρούν.

Rockabilly-Psycobilly.

Aπαραιτήτως. Έχει γίνει must. Νekromantix, Meteors, Mad Sin, Demented και άγιος ο Θεός.

Ska

Σημάδι του πόσο μπροστά είσαι. Έχεις αφήσει να τρώνε τη σκόνη σου οι συντηριτικοί, οι γραφικοί, οι ρατσιστές και όλα αυτά τα ξεπερασμένα πράγματα. Είσαι ο one step beyond άλλωστε, μη το ξεχνάς.

Παραλίες- Campings - Διακοπές.

Ο σκληρός χειμώνας πέρασε. 3 μήνες διακοπές.

Μπάτσοι.
Τα κρατητήρια της Ελλάδος έχουν να πούν πάρα πολλά αν μιλούσαν. Δεκάδες προσαγωγές παραδοσιακών skins. Οι τοίχοι μέσα είναι χαραγμένοι με τα ψευδώνυμα τους. Το Α.C.A.B.σε όλο του το μεγαλείο. Εξαιρέσεις είναι κάποιες υποθέσεις ναρκωτικών μιας και είναι παιδιά του δρόμου.
Αλκοόλ.
Η παρηγοριά της σκληρής ζωής. Οι ντουζίνες μπουκαλιών σε ορόφους εργοταξίων είναι δικές τους.
Διασκέδαση.
Πάρτυ και συναυλίες κρατάνε δυνατά τη παράδοση της υποκουλτούρας ζωντανή.
Πολιτική.
Κουραστικά και γραφικά πράγματα. Μόνο με antifa, αριστερούς, χίππιδες, θαμώνες κρατικών ασύλων και σία.


Πως θα γίνεις ένας από αυτούς.
Πρώτον τους γνωρίζεις στα βόρεια προάστια ή στη πλατεία μετά τη δουλειά. Μετά πας για ψώνια στο μοναστηράκι ή ανάλογα σε κάθε πόλη στα μαγαζιά. Παίρνεις στρατιωτικά, αρβύλες, μπουφάν, άσπρα κορδόνια. Μετά γεμίζεις τη τσάντα σου με cdr που σου έγραψαν. Μετά κάνεις λογαριασμό στο myspace και βγάζεις φωτογραφίες. Έπειτα ξεκινούν τα δύσκολα. Ταξίδια, τουρισμός, κάνα μεροκάματο που και πού, extra χαρτζιλίκι, συναυλίες, πάρτυ,tattoo, κραιπάλες κ.λ.π. Και πλέον είσαι και εσύ ο απόλυτος skinhead.

Kαι μη ξεχνάμε. Είσαι πατριώτης αλλά κάνεις συναυλίες με αυτούς που καίνε Ελληνικές σημαίες γιατί είναι φίλοι. Ναρκωτικά επιτρέπονται τις δύσκολες ώρες. Οι πίστες παίρνουν φωτιά από τις αρβύλες. Οι skingirls βγάζουν και αυτές φώτο για τα διεθνή βιβλία. Κρατάνε και αυτές τη παράδοση ζωντανή. Οι μοικάνες πλέον πέρασαν. Καράφλα για πάντα. Ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό μιας και οι τελευταίοι που έβριζες (χίππις) είναι πια φίλοι σου. Πάντα το οκ από τους νταβατζίδες. Η πολιτική είναι σκλαβιά. Γάμα, φάε, πίνε και πόζαρε είναι η μόνη λύση. Διαφέρεις από τις μάζες και τις μόδες. Oι ρίζες σου είναι σε ένα τροπικό νησί. Είσαι ο cool, η μούρη, ο "έτσι", ο "κακός", το "αλάνι" και όλοι σε κοιτούν. Κρατάς στα χέρια σου τη παράδοση.

H τελευταία ζαριά.

Σε κάποιες γνώριμες νότες θα στηθεί ένας χορός πνιγμένος από τα γέλια μιας γενιάς που τη χαρακτήριζε η κυνικότητα, η αλαζονεία και η περιφρόνηση για τον κόσμο που τις προσέφεραν. Ευχήθηκαν τη τέφρα από την υποταγή. Ευχήθηκαν τη λύτρωση από την αιώνια ντροπή. Ρομαντικό τέλος, γονατισμένος μηδενισμός, χάος που πια δεν έρπεται . Ποιητές μιας Τάξης ενός διαφορετικού ανθρώπου. Ασυμβίβαστου, ελεύθερου και τρελού. Τα ζάρια θα είναι πια στα χέρια τους. Το χαμόγελο τους θα γεννάει μία ακατονόμαστη φρίκη και το βλέμμα τους, αθώο όσο το παρελθόν αυτού που θα είναι απέναντι τους, θα στοιχειώνει με τρόμο τις επόμενες στιγμές. Τα νήματα έχουν κοπεί αλλά αυτές οι απελευθερωμένες πλέον μαριονέτες θα κινούνται ακόμα μακριά από το θέατρο που τις είχαν στήσει. Εκεί που χτίζουν προσωρινά το χορό τους και ξαναεξαφανίζονται. Ελεύθερες μα διψασμένες…

Είμαστε ότι ψελλίσει ο χρόνος...

Σε αυτό το μικρόκοσμο δεν έχουμε πρόσωπο, δεν αναζητούμε φήμη, δημοσιότητα, κοινωνικοποίηση. Είμαστε μία γροθιά, μία φλόγα, μία υποκουλτούρα ενάντια σε όλα αυτά που θρέφουν τα γόνιμα εδάφη της οργής μας. Υπάρχει ένας τίτλος που μας χαρακτηρίζει. Πολλοί τον ξεφτίλισαν γιατί θέλησαν να επωφεληθούν από την αίγλη του και να δώσουν ζωντάνια στα κατ άλλα νεκρή ύπαρξη τους. Αυτοί θα αυτοπροβληθούν, θα αναζητήσουν επιβεβαίωση από τους τυφλούς που θεοποίησαν κάποιους μονόφθαλμους. Προτιμούμε τη μοναξιά από τον συμβιβασμό, την σύγκρουση από την υποκρισία, την αγέλη μας από τη μάζα. Δίχως θεάματα. Δίχως τυμπανοκρουσίες. Θα γίνει τραγούδι κάτι που έχουμε ζήσει χίλιες φορές και δε θα τραγουδάμε χίλιες φορές κάτι που ποτέ δε θα έχουμε ζήσει. Βαδίζουμε στιγματισμένοι από ένα κόσμο που μισούμε. Βαδίζουμε χαμογελαστοί στους δρόμους που ανδρωθήκαμε. Τα τσιμέντα της πόλης είναι ποτισμένα από τον ιδρώτα κάποιας εργασίας μας. Οι αστικές χαράδρες αντιλαλούν τα συνθήματα της Πίστης μας. Τα στενά και οι πλατείες είναι οι μάρτυρες της Πράξης. Η οσμή της πόλης μας θυμίζει νεκροταφείο ονείρων. Μα η πνοή του συντρόφου που στέκεται δίπλα μας, ο χτύπος της καρδιάς μας, τα μάτια που αντικρίσαμε καθώς σκύψαμε πάνω από τη λίμνη της αυτοκριτικής μας δείχνουν το δρόμο της Ζωής. Θέλουμε η κραυγή μας να ενσαρκωθεί στα κατορθώματα μας. Για αυτό ακολουθούμε το μονοπάτι που οδηγεί στη συνείδηση και το ένστικτο. Οι Νόμοι μας δε βρίσκονται πουθενά γραμμένοι παρά μόνο στην αυθόρμητη, αγνή, αμόλυντη έκφραση μας. Δίχως να λαμβάνουμε υπόψιν τα «πρέπει» και τα «ορθά». Ας μας δώσουν ότι τίτλο θέλουν. Γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τις μάσκες τους και γνωρίζουν τι θα αποκαλυφθεί αν πέσουν τα γυάλινα τοίχοι της κοινωνίας τους. Οι σκιές μας όμως θα πλανιούνται και όταν το βλέμμα μας τους αντικρίσει θα καταλάβουν ότι είμαστε εμείς. Άγνωστοι αγωνιστές και άγνωστοι εργάτες με γνώριμη όμως υφή σκέψης, αντίστασης και δράσης. Η ύπαρξη μας είναι τα πάντα, τα πάντα όμως στην ύπαρξη μας είναι γεννημένα από τα σπλάχνα μιας διαφορετικής θρησκείας. Δεν θέλουμε να έχουμε κάποιο όνομα. Δεν θα αυτοπροσδιοριστούμε. Θα αφήσουμε τον χρόνο να ψελλίσει κάτι για εμάς...

AEK Nationalists!

Nέο blogspot από εθνικιστές οπαδούς της AEK.

http://aekfans88.blogspot.com/

Όχι στο δικό μας κόσμο.

Πέθανε ένας άνθρωπος από εκείνους που λάμπουν από τις ακτίνες του "lifestyle" που η σημερινή κοινωνία έχει φτιάξει. Δημοσιότητα, φήμη, δόξα, χρήμα, ναρκωτικά, παρτούζες με αλλοδαπούς και πολλά άλλα...Ο κόσμος συνταράχτηκε. Πoιoς τον δολοφόνησε; Γιατι; Δεν πήγε καλά η συναλλαγή; Ο αγοραίος έρωτας; Τι πήγε λάθος; Έφυγε ο "ήρωας", το καλό παιδί, εκείνος που είχε πάρει ένα δρόμο λίγο στραβό. Βγήκαν παλιοί ερωμένοι του και μίλησαν για εκείνον. Έγιναν αφιερώματα. Στη κηδεία του λαοθάλασσα κόσμου τον αποχαιρέτησαν. Θα μείνει αξέχαστος, αθάνατος στους κόλπους της τέχνης...

Στο Πέραμα πέθαναν εργάτες. Ο ένας από αυτούς είχε πέντε παιδιά. Η γυναίκα του είχε φύγει πριν ένα μήνα για το μεγάλο ταξίδι. Αυτός ο άνθρωπος έβγαζε το μεροκάματο του στα ναυπηγεία για να θρέψει την οικογένεια του. Σκοτώθηκε στη ζώνη. Η κηδεία του έγινε με δανεικά από συνεργάτες και φίλους. Πέντε παιδιά θα συνεχίσουν τη ζωή μόνα τους. Γύρω του δεν υπήρχε λαοθάλασσα κόσμου αλλά άνθρωποι βασανισμένοι. Προδομένοι από υποσχέσεις αλλά με όνειρα. Για αυτό κάνουν οικογένειες και εργάζονται. Έχουν όνειρα...Δεν έχουν τα χρήματα , ούτε τη πολυτέλεια να προβληματιστούν και να βρεθούν σε "αδιέξοδα". Τους πνίγουν τα χρέη, η επιβίωση. Δεν βγήκαν στο γυαλί. "Αυτοί δε πουλάνε". Δεν είδαμε καμία κηδεία εργατών που παρακαλούσαν για υπερωρίες οι οποίες μπορεί να τους οδηγήσουν στο θάνατο. Αυτός ο εργάτης, ο άγνωστος εργάτης έφυγε. Θα μείνει ξεχασμένος, νεκρός για πάντα στα αμπάρια ενός πλοίου, στα χαρτιά ενός εφοπλιστή.

Αυτή είναι η αξιοκρατία της κοινωνίας τους. Αυτά είναι τα πρότυπα τους. Αυτοί βαφτίζουν ήρωες και "αναλώσιμους". Αυτοί καθορίζουν ποιος θα ξεχαστεί και ποιος όχι. Στο δικό τους κόσμο όμως, στους δικούς τους δούλους. Όχι στο δικό μας..