Εμείς και Αυτοί...

Σιχαθήκαμε...

Τις Κυβερνήσεις που μετέτρεψαν την Πατρίδα που αγαπήσαμε σε μία εκδιδόμενη πόρνη και την γυροφέρνουν πότε στη Δύση, πότε στην Ανατολή, πότε στην Εκκλησία, πότε στα κόμματα και πότε στους πλουτοκράτες. Όλοι τους ικανοποιούν τις ορέξεις τους αφήνοντας τη ταρίφα στη κάθε εξουσία. Αγαπήσαμε την Ελευθερία που έγινε ύμνος, τους θανάτους που έγιναν τραγούδια, τους Άνδρες και τις Γυναίκες που φύγαν νωρίς. Όλα φαντάζουν γραφικά σε ένα κόσμο της υποταγής. Ο θάνατος απογυμνώθηκε από κάθε ηρωισμό και η ζωή έγινε ένας ωκεανός κατανάλωσης, ικανοποίησης παθών και καλοπέρασης. Βαφτιστήκαμε σε Αίμα και όχι σε νερό. Το Αίμα των Προγόνων.Το Αίμα των Αθώων. Το Αίμα της Ελευθερίας. Το Αίμα της Δικαιοσύνης. Σε αυτό το Αίμα βαφτιστήκαμε και για αυτό αντικρύζουμε τον Κόσμο πίσω από ένα κόκκινο πέπλο. Το πέπλο της Οργής. Η κάθαρση μας θα αργήσει. Το νερό της Λύτρωσης θα είναι η Θάλασσα της Ζωής που θα θελήσουμε να κολυμπήσουμε τα 20, 30, 40 ή όσα χρόνια ζήσουμε. Φτύνουμε το μελάνι της ντροπής με το οποίο υπογράφουν τις προδοσίες τους. Υπογράφουμε και θα υπογράφουμε μόνο με τον ιδρώτα της εργασίας, το αίμα των πληγών και τα δάκρυα των δυσκολιών.

Σιχαθήκαμε...

Το ψέμα και την υποκρισία. Πίσω από τις μάσκες κάποιου δήθεν κοινωνικού καθωσπρεπισμού κρύβονται οι παιδεραστές, οι σωματέμποροι, οι έμποροι ναρκωτικών και όλη η υπόλοιπη νεοφιλελεύθερη φάρα. Τοκογλύφοι σκλαβώσαν τόσες ζωές με αντάλλαγμα την ανάγκη για μία δουλειά ή για κάποια διασκέδαση. Τοκογλύφοι με σακάκια και γραβάτες. Νόμιμοι καθ όλα. Το πως ξεκίνησαν οι “μπάνκες” φανέρωνε ποιος ήταν και ο πραγματικός σκοπός τους. Αλλά αυτούς δεν τους πειράζει κανείς. Είναι προτιμότερο να πλατσουρίζεις στις λιμνούλες των ασύλων και της κρατικής ανοχής παρά να σταθείς κόντρα στο χείμαρρο της πηγής.

Σιχαθήκαμε...

Την “κονόμα” των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των δήθεν οικολόγων και του κάθε λογής μικροαστού που ψάχνει ένα εύκολο τρόπο να αρπάξει και αυτός κάτι για να μη κουραστεί και πολύ στη ζωή του. Τις δεκάδες παρατάξεις με τη μιζέρια και τα ανθελληνικά κόμπλεξ τους. Το λίκνο με τα παχύδερμα, τις κυράτσες και τα λαμόγια που ονομάζεται βουλή. Κάποτε το 300 συμβόλιζε Άνδρες που κρατήσαν Θερμοπύλες. Σήμερα συμβολίζει 300 που σκάβουν συνεχώς όλο και περισσότερο τις “πύλες” για να μπορέσουν να περάσουν και να αρπάξουν ακόμα περισσότερα ότι έχει απομείνει. Στο άνδρο της ξεφτίλας πουλιούνται κάθε μέρα τα όνειρα και το μέλλον μας.

Σιχαθήκαμε...

Τους “δήθεν” και τους “κάπως”. Τους “μάγκες” και τους “σκληρούς”. Τους “πατριώτες” και όλους αυτούς που κατά καιρούς μας πρήζουν είτε ως “φίλοι” είτε ως εχθροί . Τον πατριώτη θα τον συναντήσουμε στο δρόμο. Για τη Μακεδονία, τη Β. Ήπειρο, την Κύπρο, τη Θράκη, τον Πόντο, τις γενοκτονίες και όλα όσα αφορούν την Ελλάδα μας. Τον εργάτη θα τον συναντήσουμε στη δουλειά και στον πόλεμο ενάντια στα χρωματιστά συνδικάτα και τους εργατοπατέρες. Όλοι οι άλλοι που καπηλεύονται αυτούς τους όρους ας συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους ομοίους τους.

Σιχαθήκαμε...

Τον αντιρατσισμό που μας επέβαλαν. Όταν οι δρόμοι που τρέχαμε μικρά παιδιά κατάντησαν τζαμιά, φωλιές ναρκωτικών και σαρκών, απρόσωπα γκρίζα γκέτο που στο ένα υπόγειο σφάζουν κόκορες και κάνουν βουντού και στο άλλο κάποιος κακομοίρης γέρος που δεν είχε λεφτά να πάει στα βόρεια προάστια κρύβεται φοβισμένος ,τότε η θλίψη γίνεται μίσος. Μίσος για τον παγκόσμιο δουλέμπορο που σπέρνει φτώχεια και πολέμους και δεκάδες έθνη περιφέρονται όπου οι “μαλάκες” ντόπιοι κατάφεραν να οικοδομήσουν με αίμα και επαναστάσεις μία καλύτερη κοινωνία. Περιφέρονται αυτοί ,για να μπορέσει το κεφάλαιο να ξεζουμίζει τις δικές τους πατρίδες. Επαναστατική πράξη δεν είναι να βάλεις χιλιάδες αφρικανούς στη γειτονιά σου χάνοντας εσύ όσα είχες καταφέρει, αλλά να πολεμήσεις το Κεφάλαιο που τους φέρνει στη γειτονιά σου για να λυμαίνεται τις χώρες τους. Μίσος που είναι αδύνατο να σβηστεί θα δημιουργείτε και όταν όλοι όσοι έρχονται προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους εξουσία εκεί που μέχρι χθες ζούσες διαφορετικά. Ο ρατσισμός θα υπάρχει όσο προσπαθούν να κομποστοποιήσουν τους πολιτισμούς. Και αυτός ο ρατσισμός είναι πρώτα οικονομικός, πρώτα ταξικός και τελευταία φυλετικός. Τα γαλλικά προάστια εξεγέρθηκαν καίγοντας όμως τα γαλλικά προάστια. Κανένας πλούσιος δεν έχασε τη βίλα του κανένας εφοπλιστής το κότερο του. Σε αυτή τη κομπόστα του πολυπολιτισμού εξέγερση σημαίνει να τρως τις ίδιες σου τις σάρκες. Είμαστε Λευκοί και Έλληνες. Φυλετικά και πολιτισμικά. Η διατήρηση αυτής της διαφορετικότητας μας είναι το πρώτο θεμέλιο που καρφώνουμε βαθιά στην ύπαρξη μας χτίζοντας τα τείχη απέναντι στον κυριότερο εχθρό μας. Την Παγκοσμιοποίηση – Ισοπέδωση των πολιτισμών, του πνεύματος, των προτύπων και των ονείρων μας για χάρη του εκλεκτού κεφαλαίου.

Σιχαθήκαμε...

Τα πρόσωπα τους, τα λόγια τους, τα χαμόγελα τους και τις υποσχέσεις τους. Όταν στον ηλίθιο μιλήσεις για Αξιοπρέπεια και Τιμή θα γελάσει. Και από εκεί καταλαβαίνουμε ποιος είναι ηλίθιος. Θα γελάσει γιατί του φαίνονται αστεία. Όντος για έναν ξεφτίλα, η αξιοπρέπεια είναι αστείο πράγμα όπως και για έναν κομπλεξικό η Τιμή.

Σιχαθήκαμε...

Τον κόσμο τους

Μα χτίζουμε τον δικό μας. Γυμνοί από κάθε τίτλο, κάθε ζωγραφιά, κάθε μάρκα και κάθε κοινωνική ή πολιτική ορθότητα ορθώνουμε πρώτα και πάνω από όλα τη Ζωή μας. Και μέσα από τα τείχη αυτής της Ζωής ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα. Ορθώνουμε τα στήθια μας και χαμογελάμε στη μοναξιά γιατί ο χρόνος μας δίδαξε πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από τους πολλούς. Χαμογελάμε σαν εκείνη τη νεκρή κεφαλή. Χαμογελάμε από τη χαρά που διαποτίζει τις καρδιές μας καθώς χαράζουμε τη διαχωριστική γραμμή με την ξεφτίλα, την υποταγή και την υποκρισία σε όλα όσα αγαπάμε. Στην εργασία μας, στην αναζήτηση μας, στον Αγώνα μας, στην μουσική μας, στην υποκουλτούρα μας. Αυτή η διαχωριστική γραμμή χαράσσεται απαλά και γαλήνια δίχως καμία θλίψη ή νοσταλγία από την αξιοπρέπεια μας. Χαιρόμαστε κάθε φορά που οι εχθροί επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτής της γραμμής. Όταν σε βρίζουν, πολεμούν, χτυπούν, δυσφημούν, κατηγορούν και ψευδολογούν είναι σαν να δείχνουν με το δάχτυλο τους την ύπαρξη της. Δείχνουν σε ποιο κόσμο ανήκουμε εμείς και σε ποιον αυτοί...

Όταν η Υποκρισία σέρνει την Εξέγερση.

Μία τράπεζα την χτυπάς όταν όταν δεν παίρνεις τα δάνεια της, τις κάρτες της και τα επιτόκια της.

Μία ακριβή φίρμα την χτυπάς όταν δεν τη φοράς.

Μία πολυεθνική την χτυπάς όταν δεν αγοράζεις από αυτή.

Τη μαζική τροφή των πολυεθνικών την χτυπάς όταν δεν τη τρως.

Την εκκλησία την χτυπάς όταν δε την χρηματοδοτείς.

Τους πολιτικούς τους χτυπάς όταν δεν τους ψηφίζεις και όταν δεν τους έχεις ανάγκη.

Το κράτος το χτυπάς όταν δε συμμετέχεις στα γρανάζια του.

Το κόσμο τον αλλάζεις όταν αλλάξεις εσύ και όχι όταν ντύνεσαι ένα ψέμα.

Αν όμως κάποιος έχει ανάγκη από όλα αυτά τότε το να βγει μία βδομάδα και να φωνάζει και να καίει δεν είναι εξέγερση. Είναι ξέσπασμα, αντίδραση, ένα πυροτέχνημα που θα το σβήσει ο χρόνος και όλοι μετά θα επιστρέψουν στους ρυθμούς τους και αυτός/η θα φυτοζωεί ξανά στο ψέμα που έφτιαξε για να φωλιάσει την όποια ζωή. Δεν χτύπησαν ποτέ το πραγματικό κεφάλαιο οι “εξεγερμένοι”. Αυτούς στους οποίους ανήκουν τα πάντα. Γιατί πολύ απλά πίσω από αυτούς είναι οι ρίζες τους. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι και αυτοί που χτυπάνε παιδιά επειδή φοράνε ελληνικές σημαίες. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι και οι εργατοπατέρες, τα τσιράκια των κομμάτων και οι νταβατζήδες πλατειών και στεκιών. Και εσείς οι “εξεγερμένοι” οι πιστές πόρνες τους. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι όσοι νιώθουν να έχουν την εξουσία σε ένα δεδομένο χώρο και χρόνο και να κάνουν ότι νομίζουν επιβάλλοντας το με τη βία στους υπολοίπους. Για αυτό το “αντιεξουσιαστές” ας το αφήσουν στην άκρη. Κάποιοι ψάχνανε για αντιπολίτευση, άλλοι για μία αφορμή. Όλοι όμως από βουλευτές μέχρι και τσιγγάνους βρήκαν κάτι να καπηλευτούν από τον άδικο χαμό ενός νέου παιδιού. Γιατί όλη αυτή η υποκρισία στήνεται σε ένα θέατρο όπου όμως ο πρωταγωνιστής δεν βρίσκεται πια εδώ. Βρίσκεται μακρυά.
Η εκδίκηση για την εκτέλεση ενός παιδιού δεν είναι ξέσπασμα. Είναι μία χρονοβόρα μάχη με όλους τους μηχανισμούς του συστήματος. Είναι η μάχη ενάντια στην “ανωτερότητα” των μπάτσων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων και όλων των υπολοίπων”εκλεκτών” ανθρώπων. Επίσης κάθε εκδίκηση δε βγαίνει στο δρόμο,στη τηλεόραση και δεν περιφέρεται στην πόλη. Σιωπηλή, μοναχική, σαν το αστέρι που πέφτει προλαβαίνουν μόνο λίγοι να τη δουν Και αυτοί τυχαία.

Η σύντροφος

Υπάρχει ένα έργο του Richard Strauss το οποίο λέγεται Η Ζωή ενός Ήρωα και το οποίο αποτελείτε από έξι μέρη. Πρώτο μέρος, Ο Ήρωας και ακολουθούν Οι Αντίπαλοι του Ήρωα, Η Σύντροφος του Ήρωα, Ο Ήρωας στο πεδίο της Μάχης, Τα έργα Ειρήνης του Ήρωα και τέλος η Απόδραση από τον Κόσμο και η Ολοκλήρωση του Ήρωα. Το ενδιαφέρον σε αυτό το μουσικό έργο είναι πως το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος είναι αυτό που αναφέρεται στη σύντροφο του ήρωα ενώ το μικρότερο αυτό που αναφέρεται στους αντίπαλους του...
Πράγματι στο δρόμο της ζωής αυτοί που αξίζουν το μικρότερο κομμάτι αναφοράς είναι οι αντίπαλοι. Οι αντίπαλοι ανήκουν πάντα στον υλικό κόσμο και το μόνο που έχεις να μοιραστείς μαζί τους είναι η σύγκρουση. Από εκεί και πέρα κάθε ενασχόληση μαζί τους είναι περιττή και ανώφελη. Παραπάνω όμως από τον προσωπικό μύθο κάθε ανθρώπου, παραπέρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες του, τις νίκες ή τις ήττες, ακόμα μακρύτερα και από την απόδραση του βρίσκεται η Σύντροφος του. Είναι η συνέχεια και η ολοκλήρωση. Είναι η ισότιμη σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκπλήρωσης ονείρων και στόχων. Είναι η γυναίκα που ανηφορίζει στη σύντροφο ενώ ταυτόχρονα και εσύ ανηφορίζεις το δρόμο του συντρόφου. Παλεύεις να κυριέψεις το πιο απόμακρο φρούριο, αυτό μιας ελεύθερης και γενναίας καρδιάς και μετά να σταθείς αντάξιος συνταξιδιώτης στα μονοπάτια της Ζωής. Η σύντροφος σου είναι εκείνη που μοιράζεται και μοιράζεσαι και εσύ μαζί της την τριβή της καθημερινότητας και την αγωνία της αναζήτησης της σκέψης και του πνεύματος. Είναι εκείνα τα χέρια που θα αγγίξουν πρώτα τις πληγές και εκείνα τα μάτια που στη θλίψη θα σου δείξουν την ελπίδα. Στην χαρά χαίρεται όσο εσύ. Στον πόνο και τις δυσκολίες όμως ξαφνιάζεσαι από τη δύναμη της που κάποιες φορές μπορεί να ξεπερνάει και τη δική σου. Κατανοεί την αγνότητα αυτού που θεωρείται νοσηρού και την ανάγκη της λύτρωσης από τη σκλαβιά του προσκυνήματος. Μπορεί ο συναγωνιστής να μοιράζεται μαζί σου το ίδιο σφυρί στην εργασία, τον ίδιο εχθρό στο δρόμο, τις ίδιες χειροπέδες της τυραννίας αλλά η σύντροφος πέρα από συνοδοιπόρος φαντάζει και σαν την βαλκυρία κάθε καθημερινής μάχης. Σε αρπάζει και σε ταξιδεύει στην Βαλχάλα του δικού σας μικρόκοσμου και μετά ξαναεπιστρέφεις στον κύκλο της επιβίωσης και του Αγώνα, μέχρι ο τροχός να σπάσει από τη φθορά του χρόνου ή τις κρούσεις των δυσχερειών. Και τότε ηχούν οι νότες της απόδρασης αλλά ακόμα και αυτές δεν θα αντέξουν όσο άντεξαν εκείνες...